Hola amigos(as)!! Het heeft even geduurd maar na een heel weekend op pad te zijn geweest, redelijk te hebben bijgeslapen en net mijn huiswerk te hebben afgemaakt, heb ik eindelijk een mooi moment gevonden om jullie bij te praten. Want zo'n bijzonder weekend verdient toch wel een eigen blog! Voor diegenen die het nog niet weten of misschien zijn vergeten...ik zal jullie even in twee zinnen op hoogte brengen. Afgelopen weekend heb ik samen met Enola (een studie-/reisgenootje) het Titikaka meer (ofwel del lago de Titikaka) bezocht, nabij de stad Puno. Dit is het grootste meer van Zuid-Amerika en het hoogst gelegen (4400 meter) meer in de hele wereld. Na vrijdag mijn eerste examen te hebben afgelegd voor mijn Spaans cursus, ben ik om half 1 samen met Enola in goede handen van Javier naar het station in Cusco vertrokken. Hier wachtte de touringcar op ons die een begin maakte aan ons groot avontuur (want dat was het). But first things first, mijn eerste examen. Aan het einde van iedere week, op vrijdag, vindt er een test plaats. Dit examen wordt afgelegd om alle stof die reeds behandeld is te testen en aan de hand daarvan te bepalen of de student zich op het goede niveau in de cursus bevindt. De test verliep prima. Ik had maar 7 foutjes, waarvan 5 stuks heel dom waren. Maar van fouten leer je...zegt men :). Maar dit willen jullie helemaal niet horen denk ik, ik ga jullie in deze blog meenemen naar het Titikaka avontuur van Enola en mij. Na een kus op de wang te hebben gekregen van Javier, de organisator van school op het gebied van excursies, zochten we enthousiast onze bus op die ons zou brengen naar Puno. Het is hier 'normaal' om elkaar te begroeten of afscheid te nemen middels een kus. Best gek als je de andere persoon bijna tot niet kent, but it's part of the Peruvian culture dus 'loat goan, loat goan'. Het beloofde een trip te worden van 8 uur, dus voorlopig waren we even zoet. Na Cusco te hebben verlaten en verder op weg te zijn, werd het landschap ruiger. Terwijl het buiten donker werd, de wegen smaller en hobbeliger en de bergen hoger werden, bracht de bus ons dichterbij onze eindbestemming Puno. Daar waar wij van dachten dat we met toeristen zouden gaan, deed het tegengestelde zich voor. We werden vergezeld door Peruanen, en des te meer de tijd verstreek, des te meer Peruanen en spullen zich aansloten in de bus. Met als gevolg...dat we regelmatig een veelbetekenende blik met elkaar wisselden en ons afvroegen 'Zitten we hier nog wel goed???' Voor de oplettende lezer onder ons benoemde ik daarnet niet alleen Peruanen maar ook spullen. Sommigen hadden een heel huishouden aan spullen bij zich en ik geloof dat op een bepaalde plek in onze route het brood voor de halve prijs was. Dit maakte ik op uit het gegeven dat de bus voor een moment even half leeg was en 5 minuten later de bagageruimtes voor driekwart gevuld waren met zakken brood. Met als gevolg dat bij een scherpe bocht het brood door het gangpad vloog. Verhongeren zouden we voorlopig in ieder geval niet in het geval we Puno niet zouden bereiken die avond. Gedurende de reis werd de film 'Endless Love' afgespeeld, en ja en of we dit konden waarderen. Naast dat ik dol ben op romantische komedies kwam de film als geroepen, want vanaf het eerste moment dat we in de bus zaten klonk Spaanse muziek (lees: te harde muziek) door de speakers. Ik denk dat ze in de plaats van mijn verzoek (een op papier in elkaar Spaanse gefutselde zin) om de muziek zachter te zetten ervoor kozen om ons tegenmoet te komen middels een film. Ja, dat was ze gelukt! Verzonken in de film (Spaans gesproken) verstreken de acht uren voorbij en kwamen we om kwart over 9 in de avond aan in Puno. Nu laat het zo zijn dat ons niet helemaal duidelijk was dat er tussen onze busrit en het hotel nog een taxi transfer zat, bereikte onze zenuwen en lichte angst even een kleine piek. Gelukkig besloot ons tot dan toe gevormde Spaanse taalbrein ons niet in de steek te laten en wist 'Willy' ons aan de telefoon te vertellen dat iemand op ons stond te wachten in de terminal van de AirPort. En ja...na de menigte te zijn gepasseerd dook daar een op dat moment voor ons geweldig bordje op met de letters 'Ellen Brouns'. Een halfuurtje en een opgelucht gevoel later, ploften we uitgeput neer op de comfortabele bedden in een fijn hotelletje. Al gauw merkte ik de volgende ochtend toen de wekker om 6.30 uur afliep dat de nachtrust, het tabletje en de Coca thee mijn hoofdpijn in zoverre hadden weggenomen. Coca thee is in Peru het middel om de hoofdpijn te verminderen, voor mij een ware kunst om de thee te drinken zonder de blaadjes mee op te eten. Ik denk de werking vooral tussen de oren zit, haha, maar het heeft geholpen. Daar gaat het om. In de bus richting de (boot) opstap plaats merkten Enola en ik al gauw dat we dit weekend zouden worden vergezeld door Franse toeristen. Dit uiteraard onder luid gejuich van Enola want ze woont tenslotte in Franstalig België. Ik vond het ook plezierig omdat we daardoor vrij snel in contact kwamen met onze reisgenoten. Enola kon haar Franse gevoel van thuis weer even beleven en ik heb mijn Franse kennis uit een laatje (5 jaar middelbare school) weten te vissen... Begrijpen ging tamelijk goed maar vervolgens in het Frans reageren zat er niet echt in. Maar het was het proberen waard. Na ons te hebben gesetteld in de boot verleidde de omgeving er ons al gauw toe om het dek op te gaan. Camera mee, dikke jas aan en naar buiten! Vanaf de boot konden we genieten van het meer, de vogels, eenden en de wijde omgeving om en nabij het meer. Naarmate we over het meer vaarden, maakten de geluiden in de stad plaats voor rust. Al gauw meerde we aan bij het eerste eiland, de Uros eilanden. Ik vind het moeilijk om deze plek met woorden te beschrijven, want het is heel uniek. Mijn foto's zeggen veel meer. De Uros eilanden bevatten een bodem van riet. Het zijn als het ware bewegende eilanden, want als je erop staat of loopt voel je dat de riete bodem in beweging is. Op deze bodem zijn huizen gebouwd, twee diverse soorten, waarin de lokale bevolking woont. Gedurende de jaren hebben deze eilanden zich enorm ontwikkeld, het is zelfs zo dat er een school ligt (op een soortgelijk eiland) waar men toegang heeft tot internet. Ongelofelijk, maar het is waar. Wat betreft de boodschappen is er een boot die aanmeert en de lokale bevolking voorziet van levensmiddelen. Ondanks dat het helaas heel commercieel is (zodra je o.a. een voet op het eiland zet, beginnen de vrouwen de souvenirs uit te stallen), was het bijzonder om te zien op welke manier deze eilanden zijn gebouwd en de levenswijze te ervaren. Zo heeft een meneer ons gedemonstreerd op welke manier de eilanden zijn opgebouwd (interessant), hebben we bamboe geproefd en zijn op bezoek geweest in het huis van een van de bewoners. Het was een meneer, tamelijk op leeftijd, zijn vrouw en kinderen wonen op een ander eiland. In ons beste Spaans hebben we met hem gepraat over zijn manier van leven. Ik denk dat het niet alleen voor ons maar ook voor de meneer (om twee jonge meiden over de vloer te hebben) een leuke ervaring was. Ook vertelde de meneer dat de naam Titikaka een betekenis heeft; Titi staat voor Pumo en Kaka voor rabbit (konijn). Deze dieren zijn ook terug te zien in de vorm van het meer. Nadat ik nog even een gênante val maakte door met mijn voet in het riet te blijven steken, vervolgde we na dit bezoek onze reis naar het volgende eiland 'Amantani'. De plek waar we die nacht zouden verblijven. Daar aangekomen stond de lokale bevolking ons al op te wachten, we werden hartelijk ontvangen door de vrouwtjes des huizes. Met een lichte knor in de maag volgde ik trouw onze gastmoeder 'Anastacia', de weg naar het huis. Daar waar het uitzicht adembenemend was, had ik helaas even letterlijk en figuurlijk niet de puf om ervan te genieten. De 'bejaarde' Anastacia trampelde rustig met twee handjes op de rug de steile straatjes op..maar mijn rikketik ging helaas niet zo rustig. Na een aantal kleine stopjes te hebben gemaakt, arriveerden we tot mijn grote blijdschap bij het huis. Het uitzicht was alleen maar mooier geworden. Na een stevige lunch was het tijd voor de wandeling naar de top van de berg. Gezien ik al wat moeite had met de hoogte, was ik lichtelijk gespannen voor deze tocht maar ik liet me er niet door weerhouden. Met de rugzak op mijn rug en het zonnetje op het bolletje, begon ik enthousiast aan de tocht, maar al gauw merkte ik dat mijn adem niet van plan was zich te herenigen met de hoogte van 4400 meter. De altitude en de hoge 'trappen, opstapjes' maakte het moeilijk voor me. Dit met als gevolg dat ik eigenlijk hijgend de berg heb beklommen, want I DID IT. Met wat meer pauzes en later dan de rest, heb ik de top bereikt. Ik verklaarde de gids tijdens de beklimming in mijn hoofd voor gek toen hij aan me vroeg of ik liever terug wilde gaan en daar wilde wachten. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken en zei: 'I will reach that top!!'. Eenmaal boven aangekomen was het moment nog niet daar om uit te rusten, want het is een gebruik om 3 rondes te lopen om het stenen fort op de top. Dit waarnaar je een steen mag toevoegen aan de muur van het fort. Tuurlijk, waarom ook niet, die rondes maakten ook niet meer uit. Na de drie rondes te hebben gelopen, een 'klein maar fijne' steen te hebben uitgezocht en een wens te hebben gedaan...ben ik met een trots gevoel neergeploft op een muurtje. Vanaf daar heb ik genoten van de zonsondergang en in mijn gedachten de afgelopen dagen in Peru de revue laten passeren. Jullie kunnen jullie denk ik wel voorstellen dat dit voor mij een bijzonder moment was. Voordat de snijdende kou ons de baas werd en het donker zou zijn, besloten we rustig naar beneden te lopen. En ja, jullie verwachten het misschien al, naar beneden ging een stuk beter. Ik had mijn adem onder controle en liep samen met de rest van de groep. Nu kon ik ook meer en beter van het uitzicht genieten. Eenmaal beneden aangekomen had ik niet veel tijd om bij te komen want de zaterdag beloofde traditioneel afgesloten te worden met een dansavond, in traditionele kleding ook nog wel. Voor de vrouwen een rok, blouse en stola en de mannen een poncho en muts. Ofwel, een kleurrijke boel! Moeder en vader des huizes gaven zich er vol enthousiasme aan over om ons te verkleden. Ondanks dat mijn mama's iets te strak ingepakt zaten omdat de rok bij mij hoger moest, mocht het resultaat er wezen. Vamos!! Nadat het bandje 'een trom, een banjo en fluit' hun eerste noten hadden ingezet, werden we aan de hand meegenomen door de Peruanen. In een grote kring dansten we in het rond. Het was bijzonder om te zien hoe de Peruanen opgingen in het dansen. Ik danste enthousiast mee maar toen het op een gegeven moment gedaan was, was ik blij om eerlijk te zijn. Vanuit de verte hoorde ik m'n bed op me roepen, ik was kapot moe.. Eenmaal in bed, maakte het me niets meer uit dat de matras keihard was, ik kon gaan slapen. Heerlijk. Na twee lekkere pannenkoeken te hebben gegeten in de ochtend, vertrokken we om 7 uur gepakt en gezakt de berg af richting de 'haven'. Zoals we ook zijn gekomen, zijn we ook gegaan. De vrouw des huizes voorop en wij erachteraan. Bij deze mensen is het 'normaal' dat de man thuis blijft, dit in verband met o.a. werkzaamheden. Wel was het hoofd van het eiland aanwezig om ons uit te zwaaien, een man gehuld in nette kleren en een zwarte hoed. De boot was klaar om te vertrekken, klaar om ons naar het volgende en tevens laatste eiland te brengen. Taquile here we come! Taquile is een klein eiland met een inwoneraantal van ongeveer 2200 inwoners. Op dit eiland mochten we zelf kiezen wat we wilden doen. Ik koos ervoor een beetje rond te lopen en vanaf een plekje rustig te genieten van het prachtige verre uitzicht over de natuur en het meer. Tijdens de lunch heeft de gids diverse interessante dingen verteld over de klederdracht van de inwoners. Zo laat bijvoorbeeld een gekleurde muts in combinatie met zwarte hoed zien dat die betreffende persoon een leidende en belangrijk rol heeft op het eiland. Ook kan er uit de kleding worden opgemaakt of een vrouw singel of getrouwd is. Zo is de vrouw nog single als aan haar vlechten divers gekleurde bollen bevestigd zijn. Als de bollen een enkele kleur hebben, dan is ze getrouwd. Scheelt voor de man lijkt me, hoeft hij zich niet voor niks in de strijd te gooien en weet hij waar hij aan toe is. De echte reden waarom hier gebruik van wordt gemaakt, weet ik helaas niet. Na de lunch zijn we te voet noordwaarts vertrokken alwaar de boot op ons wachtten. Dit zodat we geleidelijk aan konden dalen en nog wat meer van het eiland konden meepikken...want wat was het prachtig. Voordat we aan boord zijn gegaan, besloot Enola nog even een duik te nemen in het water. Zwemmen in het water met een temperatuur van 9 graden Celsius, wat een bikkel! Drie uur later zijn we veilig en wel aangekomen in Puno, alwaar we het weekend heel gezellig met een hapje (een pizza!) en een drankje hebben afgesloten. Om 22.00 uur zijn we met de bus (met toeristen!) vanuit Puno vertrokken richting Cusco. Onderuitgezakt en met m'n wintermuts over mijn ogen getrokken, heb ik het landschap aan me voorbij laten gaan. Om 4.30 uur in de nacht belandde ik in Cusco in m'n bed, wetende dat twee uur later weer m'n wekker zou aflopen voor school. Maar daar gaf ik niks om, want een ding wist ik zeker: ik had een geweldig mooi weekend gehad. Ondertussen is het alweer woensdag en ben ik begonnen aan m'n tweede week Spaans. Een nieuwe week betekent hier ook een nieuwe leraar. Dit keer een jongeman, Marco welgenaamd. Hij geeft op een hele andere manier les dan Luz. Maar daar gaat het juist om, dat we op diverse wijzen de taal leren. Van Marco mogen we geen Engels spreken, dus de uitdaging wordt met de week groter. Ook heb ik ondertussen al een begin gemaakt aan mijn souvenirs (je kunt niet vroeg genoeg beginnen), heb ik de Cathedraal in Cusco bezocht, ben ik met mijn gastmoeder naar een h.mis om 7.00 's ochtends geweest (grappig detaille: ik wilde hostie met hand aannemen, maar hier doet de pastoor de hostie met zijn handen in je mond. Omg.). Maar bovenal begin ik steeds meer mijn draai te vinden en geniet van ik de plek, mensen en dingen waar ik me bevind. Zo, het wordt tijd om af te sluiten. Ik ga me klaarmaken want zo direct ga ik weer lekker swingen bij de Salsa, een fijne manier om even af te schakelen. Ik hoop dat ik jullie middels deze blog weer even op een fijne manier heb meegenomen naar mijn avontuur hier in Peru. De foto's volgen snel want die zeggen meer dan mijn hele verhaal hierboven. Schatjes in Nederland, hopelijk gaat 't goed met jullie allemaal..dan gaat 't met mij ook goed! Liefs uit Cusco