Buenos dias lieve allemaal,

Allereerst, feliz navidad! Ik hoop dat jullie allemaal fijne kerstdagen hebben gehad met veel lekkers, gezelligheid en liefde.

Vanuit 'mi casa' in Cusco, schrijf ik deze blog. Het moment dat ik me altijd even 'afsluit' van mijn omgeving en met mijn geliefde Ipad terugkijk op de afgelopen tijd. Maar dit moment is niet hetzelfde als de vele voorgaande. Na bijna vier maanden hier in Zuid-Amerika, Peru, Cusco, te zijn geweest, is maandag de dag dat ik in het vliegtuig stap welke me terug naar 'thuis' zal brengen. Terwijl ik dit type voel ik een lichte kronkel in mijn maag en zwellen de tranen op in mijn ogen. Tranen die voortkomen uit de vele gevoelens en gedachten die zich deze dagen en de afgelopen tijd door mijn lijf hebben gekriebeld. Teveel om op te noemen; geluk, trots, verdriet... Het voelt als de dag van gisteren dat ik met mama, in november vorig jaar, de vrijwilligersbeurs bezocht en mam die dag te weten is gekomen dat haar dochter het niet enkel zou laten zitten bij het bezoek aan deze beurs. Het was het begin van een groot avontuur, en wel mijn plan om vrijwilligerswerk te gaan doen in het buitenland. Op dat moment nog niet zeker zijnde over welk land, maar een aantal weken later de eerste stappen te zijn aan het maken in het realiseren van mijn reis naar Peru. Een spannende tijd volgde, van de vele voorbereidingen die mijn avontuur steeds groter en echter maakte, en mij uiteindelijk brachten tot 13 september. De dag dat ik letterlijk en figuurlijk weggevlogen ben van mijn vertrouwde wereld en daarvoor in de plaats het voor mij op dat moment nog onbekende en grote avontuur ben aangegaan. Het voelt alsof ik in Nederland opgestegen ben als een vogel en sindsdien niet meer ben geland. De afgelopen maanden is mijn leven gevuld door ontelbare kleine en grote ervaringen. Ervaringen die mij hebben laten zien hoe waardevol reizen is en mijn emoties op de kop hebben gezet. Van een onzekere vogel die de tijd nodig had om te aarden in de Peruaanse wereld, koos ik er na een korte periode al snel voor voor mijn vleugels te spreiden en samen met mijn reisgenootjes de tijd van mijn leven te maken. En die tijd,...die was er! Ik heb momenten gekend dat mijn vleugels dichtgeklapt bleven en ik het liefste even thuis had willen zijn, waarvan het moeilijkste moment het verlies van mijn oom in Nederland is geweest. Maar dankzij mijn familie in Nederland, Ines en Cesar, mijn reisgenootjes, Gladys en de kinderen en al het andere moois om mij heen, lukte het mij om hiermee om te kunnen gaan. Het is onmogelijk om in een blog te kunnen beschrijven wat deze reis voor mij heeft betekend en dat ga ik ook niet doen. Ook denk ik dat ik hier in mijn voorgaande blogs (indirect) al veel over heb losgelaten. Daarnaast denk ik dat het voor sommige dingen moeilijk tot onmogelijk is om woorden te vinden voor wat hetgeen met mij heeft gedaan. Op zulke momenten is het vooral het moment zelf wat telt en mijn ogen die een mental picture maken en deze een plekje geven in mijn hart. Mijn hart, waar mijn reis voor altijd zal blijven bestaan en mee naar mijn thuis in Nederland gaat om daar weer nieuwe stappen te maken en ervaringen aan te gaan. Zoals een goede vriendin gisteren tegen mij zei in een app-je: 'Aan alles komt een einde, maar het is het begin van een hele mooie herinnering'.

MAAR het is nog geen maandag wat betekent dat ik nog altijd in Cusco ben, en mijn ervaringen nog altijd worden aangevuld door mooie dingen waar ik volop van geniet. Afgelopen weken heb ik bijzondere dingen gezien en meegemaakt. Een daarvan was de Clausura, the graduation van de kinderen op mijn vrijwilligerswerk. Daarbij was het ook gelijk het kerstfeest. Ik had me geen mooiere wijze kunnen bedenken om mijn periode als vrijwilligster af te sluiten. Want wat heb ik genoten van die avond. Op uitnodiging van Gladys heb ik een van mijn lieve reisgenootjes, Marine, die avond meegenomen. Ook Marine had net zoals mij (op mijn eerste dag) niet lang nodig om een indruk te kunnen vormen van Gladys. Gladys was die avond dan ook niet te missen, enthousiast zoals altijd had ze de touwtjes in handen en door het uitstralen van haar grote hoeveelheid aan liefde toverde ze een lach op de gezichten van zowel de kinderen als de ouders. Daarbij maakte de muziek, de versiering, het eten en bovenal het samenzijn het feest compleet. Ik heb genoten van het plezier wat de kinderen samen hadden, de trots waarmee de kinderen hun diploma aan hun ouders lieten zien en de vele momenten dat ze me aan de hand namen voor te dansen. En mijn inwendige mens is zeker niets te kort gekomen. Op een bepaald moment was het zover dat Marine en ik echt moesten passen want er kwam maar geen einde aan. Wat het meeste indruk op me heeft gemaakt is het weinige wat nodig is voor een groot feest met veel gezelligheid en trots naar elkaar toe. Ik heb die avond niet alleen zeventwintig kleine kanjers en een emotionele Gladys achter me gelaten, maar ook een stukje van mijn hart wat voor altijd in Santa Rosa zal blijven.

Na deze bijzondere Clausura besloot ik de Kerst even te laten voor wat het was en was het tijd voor mijn laatste trip van deze reis te maken. De Lares Trek. Met een groep van negen (zes chicas, drie chicos), een gids en drie koks hebben we vorig weekend drie dagen doorgebracht in de mooie natuur van de Sacred Valley. Gezien het een aantal jaren geleden is dat ik voor het laatst de huttentocht in Oostenrijk heb gelopen en ik weet dat ik niet een hele stevige conditie heb, vond ik het nogal spannend. Dat ik een beetje zenuwachtig was, bleek ook wel uit de nacht voorafgaande de trek. Die nacht heb ik bijna geen oog dichtgedaan. Het leek wel een van die nachten die ik vroeger had als ik jarig was, dan kwam ik van de spanning en vreugde ook niet in slaap. Herkenbaar misschien?! Na een (voorlopig laatste) douche te hebben genomen, ben ik gepakt en gezakt de deur uit gegaan waarnaar ik op Plaza del Armas de anderen zou ontmoeten. Daar waar de laatste mensen nog over het plein strompelden terugkomende van een avondje stappen, waren wij klaar voor vertrek. Met een busje naar Lares die ons de laatste kans gaf om nog even een oogje dicht te doen. Daar waar men normaal eindigt met ontspanning, ofwel de beloning is, begonnen we deze trek met een bezoek aan de Hot Springs (Thermaal baden) in Lares. Niet alleen de baden maar ook de omgeving maakte dat je even heerlijk kon ontspannen en wegdromen. Het voelde voor mij als een paradijsje (los van de geur). Ondanks dat het rondlopen in mijn bikini tussen de mensen niet mijn favoriete bezigheid is, heb ik genoten. Na dit bezoek was het tijd voor de werkelijkheid, en zijn we 'gereinigd en wel' begonnen aan hetgeen waarvoor we kwamen. De trek. Drie dagen van mooie natuur, gezelligheid, kou, inspanning en plezier volgden. Daar waar de eerste dag min of meer een 'opwarmer' was (letterlijk en figuurlijk), werd ons uithoudingsvermogen de tweede dag tamelijk op de proef gesteld. Na een lange tijd tussen de wolken bergopwaarts hebben gelopen, waarbij het laatste stuk een flink beroep deed op ons doorzettingsvermogen, hebben we allen met veel trots het hoogste punt van 4000meter bereikt. Boven aangekomen werden we onthaald door onze gids/paardenman; hij nam ons enthousiast in zijn armen en een dikke zoen volgde. Naast het warme onthaal van onze gids, werden we beloond met een verbluffend uitzicht. Daar waar de wolken eerst nog de spanning erin hielden, maakte deze al gauw plaats voor een wijd uitzicht over de ruige bergen en het meer gelegen in het dal (waar onze tent met lunch op ons wachtten). Een moment waar we allemaal van hebben genoten en onze (mental) pictures hebben gemaakt. Dit stuk heb ik niet geheel op eigen voet gedaan, deels heb ik op het paard (ook wel ons emergency kit) gezeten. Het was voor mijn reisgenootjes al erg zwaar, dus laat staan voor mij, al houd ik er eigenlijk niet van om voor de alternatieve manier te gaan. Maar als ik moet kiezen wat vermoeiender is, op een paard zitten of lopend bergopwaarts, dan weet ik het nog niet zo hoor. Naast dat ik mijn ademhaling nu onder controle had wat fijn was, moest mijn rug nu hard werken om in balans te blijven op het paard. In plaats van mijn ademhaling had ik op dat moment dus met een andere uitdaging te kampen. Vanaf het hoogste punt heb ik dan ook weer fijn mijn benenwagen ingezet en voelde het goed om de tocht op eigen krachten voort te zetten. Iedere middag en avond hebben we een stevige maaltijd gekregen, en kropen we na veel gezelligheid, plezier zingend onze tent in. De eerste nacht hebben we in een dorpje bij Peruanen in de 'tuin' gekampeerd en de tweede nacht in de volle, open natuur tussen bergen. Je kunt je voorstellen, de tweede nacht nog kouder als de eerste. Als je in beide nachten een kijkje had genomen in de tent van Marine, Michelle en mij, had je denk ik alleen maar slaapzakken gezien. Van top tot teen waren we ingepakt en probeerden we elkaar 'knuffelend' warm te houden. De eerste nacht moest ik hoognodig naar de wc (beter gezegd plasplek) maar ik vertikte het om ook maar een stap buiten m'n tent te zetten. Ondanks dat de kou niet zo prettig was, kwam dit het trekkingsgevoel wel zeker ten goede. Het was een avontuur in vele opzichten. Eten onder een tentzeil met kletterende hagel, 's avonds met onze hoofdlampjes gezellig bij elkaar zitten en schaamte kwam deze dagen niet ter sprake. Want met drie meiden op een rij een plasje plegen en je omkleden met de tent open daar keek niemand van op of om (althans, het hangt ervan af...). Behalve als je plasplek toch net iets teveel in het zicht is en je wordt begroet door een 'local' (ik was het niet....). Aansluitende op de locals, de klederdracht van de bergbewoners is erg kleurrijk. Het is bijzonder om de felle kleurtjes te zien opduiken tussen de natuur in de bergen. Zoals iedere regio zijn eigen sombrero (hoed) heeft, zo verschilt ook de kleding en de bijbehorende betekenis in de bergen. Ik denk dat ik jullie door bovenstaande wel enige indruk heb gegeven over dat de dagen 'lekker' back to basic waren. De derde dag zijn we steeds verder gedaald, werden de bergtoppen langzaam weer steeds kleiner en ontoereikender, liepen we in de regen langs de charmante huizen, om uiteindelijk met een voldaan gevel in het mooie dal van de Sacred Valley aan te komen. Ik heb mijn trek als heel bijzonder ervaren. Naast dat ik heb genoten van het avontuurlijke tintje, de geweldige natuur en bovenal het plezier in de groep, voelt het voor mij als een nieuwe overwinning en heeft het me het vertrouwen teruggegeven dat ik in staat ben om zulke activiteiten (met enige hulp) te volbrengen. En last but not least, het was een stukje nostalgie voor mij, tijdens het wandelen passeerden vele waardevolle herinneringen uit voorgaande huttentochten (met mijn familie in Oostenrijk) de revue in mijn hoofd. Kortom: ik ben weer een unieke ervaring rijker en...het heeft mijn reis tot slot meer dan compleet gemaakt. Zo..eigenlijk was mijn plan om jullie ook over mijn bijzondere Peruaanse kerst ervaring te vertellen maar gezien mijn blog alweer de nodige lengte heeft bereikt, bewaar ik dit voor mijn volgende en tevens laatste blog. Dus jullie houden nog iets te goed van me :).

Lieve familie, vrienden en kennissen, ik ben dan wel alleen in het vliegtuig naar Peru gestapt, maar ik heb geen moment het gevoel gehad dat ik alleen in dit avontuur stond. Reacties op mijn blogs, op mijn foto's op Facebook, app-jes, de momenten dat jullie de tijd namen voor een Skypie; jullie waren er..en reisden als het ware met mij mee. Het lukt me niet om de juiste woorden te vinden voor wat dit voor mij betekent, wel weet ik dat het van ontelbare waarde voor mij en mijn reis geweest. Ik hoop dat jullie hebben genoten van mijn verhalen en dat jullie vanuit Nederland, mijn tweede thuis Peru, ook een beetje hebben leren kennen.

Dank jullie wel kanjers dat jullie samen met mij dit avontuur zijn aangegaan!!

Voor de laatste keer heel veel liefs uit Peru,

van Ellen(sita).