Heey allemaal,
Ja-jaa, zoals beloofd mijn laatste blog! Nog altijd dezelfde blog, maar vanuit een andere plek. Vanuit Hulsberg! Zoals denk ik de meesten van jullie al hebben kunnen lezen, ben ik vorige week na een fijne vliegreis veilig en wel geland in Brussel. Hier stonden mijn ouders, Joost, Sophie, en ter verrassing nog twee vriendinnen mij enthousiast op te wachten. Ook was een van mijn vriendinnen uit Peru, Leia, naar het vliegveld gekomen. Ofwel, een super ontvangst! In het vliegtuig heb ik een aantal keer mijn gedachten laten gaan over hoe het weerzien zou zijn, maar toen ik ze in de armen viel, besefte ik dat het niet voor te stellen is. Het is een moment op zich, heel bijzonder! Het super ontvangst werd nog mooier toen ik thuis aankwam. Het begon al aan de deur, daar stond een mega plakkaat met in het Spaans 'Welkom thuis Ellen'. Echter gaf pap me niet de tijd om dit uitgebreid te bekijken, hij wilde maar al te graag dat ik naar binnen ging. Nou laat ik me bijna nooit haasten door mijn vader, maar gezien de verschrikkelijke kou hier in Nederland besloot ik zijn raad op te volgen. Niets door hebbende liep ik de woonkamer in....en geweldig wat ik daar aantrof. Oma's, opa en de hele familie sprongen met toeters, bellen en ballonnen uit het donker op. En zelfs Minke was er ook....zo super. Een mooiere thuiskomst kon ik me niet wensen, wat een verrassing!!! Alsof ik nog niet genoeg was verrast, kwamen even later ook nog een aantal andere vriendinnen van school binnengelopen. Echt heel speciaal om op deze manier thuis te komen, dat doet je toch wel wat moet ik zeggen :)

Nu anderhalve week later, zit ik weer vertrouwd thuis aan de laptop. Met een schuin oog op het klokje van mijn laptop om te kijken hoe laat het is, merk ik dat ik gelijk een rekensommetje in mijn hoofd maak om te weten welke tijd het nu is in Cusco. Mijn tweede thuis waar ik anderhalve week geleden nog rondliep en nu duizenden kilometers uit mijn bereik ligt. Afgelopen week heb ik diverse malen mijn gedachten laten gaan over hoe onwerkelijk het eigenlijk is om in zulke korte tijd, twaalf uur, van Lima naar Amsterdam te reizen. De tijd is kort, maar het verschil is op vele vlakken onbeschrijfbaar groot.Voor de laatste keer neem ik jullie nog een keer mee naar mijn grote avontuur, naar mijn tweede thuis in Peru. Cusco.

Woensdag 24 december, de dag van de veelbesproken Kerstfair in het centrum van Cusco. Zoals ons al vele malen enthousiast was verteld door onze Peruaanse families, beloofde het vandaag een drukte van jewelste te worden op Plaza del Armas. Deze dag staat namelijk in het teken van de jaarlijkse Kerstfair voorafgaande aan het Kerstfeest.
Na eerst samen met Ines te hebben gekokkereld ben ik samen met Cecilia, een van de dochters, de deur uit gegaan. En ja hoor..en of het druk was, op en rondom Plaza del Armas wemelde het van de mensen. Na Marine (een reisgenootje) te hebben getroffen, hebben we ons tussen de grote menigte begeven. In de afgelopen maanden heb ik me weinig tot niet een toerist gevoeld, met Cecilia aan m’n zijde werd dit gevoel nog eens versterkt. Alle dingen die verspreid over de grond lagen, naast de in kleermakerszittende Peruaanse vrouwen, kregen voor mij nog meer betekenis door de uitleg van Cecilia. Want zo hadden veel dingen die hier lagen een speciale betekenis rondom de Kerstperiode. Wat ik vooral deze dag ben tegengekomen zijn poppenkleertjes. Maar niet voor de pop, voor 'kindje Jezus'. Van jurkjes, tot mutsjes en sokjes. Voor mij een beetje vreemd, maar voor de Peruanen niet meer dan normaal. Op Kerstdag wordt Jezus aangekleed en in de kerststal gelegd. Die avond kwam ik er in de kerk al gauw achter dat de pop Jezus niet alleen in het klein voorkomt, maar dat er ook velen in bezit zijn van de wat grotere variant. De 'Jezu'kes' in hun kerstkostuumpjes zijn ook present in de kerk, en wel in de armen van de mensen. Ik vond het dan ook erg bijzonder om waar te nemen, maar een beetje ongemakkelijk voelde ik me eerlijk gezegd toch wel tussen al die....popjes.
Behalve deze kleertjes waren er verder ook vele andere dingen te krijgen. Naast souvenirs hadden ze hier alle benodigdheden die je je maar kunt bedenken om ‘el nacimiento’ (de geboorte van Jezus) aan te kleden. Van mos, plantjes en beeldjes voor de kerststal, tot aan slingers voor de kerstboom te versieren. Na uitgebreid alles te hebben bekeken, diverse lokale etenswaren te hebben geproefd en de allerlaatste (nu écht de laatste) souvenirs te hebben gekocht vonden we het voldoende geweest en zijn we ter afsluiting nog even lekker in een cafeetje iets gaan drinken.

Na die avond nog even met mijn reisgenootjes een Cusqeniaans biertje ter ere van de Kerstmis te hebben gedronken, zat ik om acht uur samen met mijn familie in de kerk. Het voelde goed om net zoals ik dat ieder jaar thuis doe een bezoekje te brengen aan de kerk, maar verder zei me dit bezoekje helaas weinig. De pastoor was met name veel aan het woord. Mijn Spaans is dermate ontwikkeld dat ik me nu in vele situaties kan redden, maar de gebeden en preek daar kom ik geen wijs uit. De avond die volgde, betekende voor mij veel meer, het samenzijn met de familie en de buurvrienden was een speciale ervaring. Daar waar wij o.a. veel waarde hechten aan bijvoorbeeld mooie kleding om de Kerstmis ‘een speciaal tintje te geven’, zijn zulke dingen voor mijn gezin in Peru minder belangrijk. Het samenzijn, dat staat voorop: samen eten, cadeaus geven aan de (jonge) kinderen en gezellig samen kletsen. Na de nodige zoetigheden (paneton (cake met dezelfde ingrediënten zoals wij kerstbrood hebben), chocolaatjes, biscuitjes, chocolademelk) te hebben gegeten, begon de familie enkele seconden voor 00.00u enthousiast af te tellen. Om 00.00u omarmden iedereen elkaar en op straat vlogen de eerste vuurwerkpijlen de lucht in. De eerste van de velen die nog volgden. Niet lang hierna werd de champagne opengemaakt en stonden we even later met z’n allen buiten van het vuurwerk te genieten. Een van de (volwassen) zonen van Ines en Cesar had zich aangesloten bij een groepje en stond als een klein vrolijk kind zijn vuurwerk af te steken. Jullie kunnen je denk ik wel voorstellen dat dit hele tafereel voor mij als oud op nieuw voelde. Ik waande me thuis op 31 december, maar het was toch echt Kerstvond bij mijn gezin in Cusco. Hierna werd het vuurwerk nog even naar binnen gehaald. Want het is een gebruik om na de gelukswensen en het bidden, een vuurwerksterretje aan te maken en hiermee boven de jezu’kes in de kerststal rondjes te draaien. Bij mijn sterretje scheelde het niet veel, of de hele kerststal met Jezus en al ging op in vlammen.. Laat dat nu iets zijn wat ik graag wil voorkomen. Daar waar mijn eetlust al grotendeels verzadigd was door alle zoetigheden, stond me om 01.00 uur nog het kerstdiner te wachten. Het diner waarvan het hoofdonderdeel al sinds een paar dagen in onze keuken verbleef, el pavo ofwel de kalkoen. Dit om hem zo goed mogelijk op smaak te brengen voor het diner. De kalkoen was werkelijk niet te missen in de keuken, het was een flinke dame. De maaltijd was uiteraard niet compleet zonder het toetje, de gelatine in drie kleuren nog wel. Dit is erg zoet en wordt in vele smaken bereid. Het wordt in de straten van Cusco door veel vrouwen verkocht maar ook tijdens bijvoorbeeld een voetbalwedstrijd hebben zij het bij zich om te verkopen. Zoals jullie kunnen lezen, speelt het eten net zoals in Nederland een grote rol tijdens het Kerstfeest. Rond drie uur kon je me dan ook bijna het bed inrollen. ‘Provecho!’

Toen Kerstmis voorbij was, kon ik er niet meer omheen. Binnen enkele dagen was het zover, ik zou dit geweldige land gaan verlaten. Daar waar ik de afgelopen weken meerdere malen op een fijne manier over dit moment heb nagedacht, voelde ik me nu bij deze gedachten erg onrustig. Mijn vertrek naar huis betekent niet alleen het afscheid van onder andere Cusco en de vele mensen die ik gedurende mijn reis heb leren kennen, maar het is voor mij ook de afsluiting van een bijzonder hoofdstuk in mijn leven. Een hoofdstuk waar ik lang naar uit heb gekeken en veel voorbereidingen voor heb getroffen, maar wat vanaf het moment dat mijn reis werkelijk is begonnen, is omgevlogen. Maar zo heeft ieder einde, ook weer zijn begin. Ik ben ondertussen alweer anderhalve week thuis. Ik voel dat ik heimwee naar mijn leven in Cusco heb, maar daarnaast voel ik me ook weer op m’n plek tussen mijn vrienden, familie en alle andere dingen hier thuis. Ik wil graag mijn Nederlandse draad weer oppakken, waarbij het vinden van een baan een belangrijk onderdeel vormt. Het zal een uitdaging worden, maar ik zie het geheel als een leerervaring. Iedere brief die ik schrijf en ieder gesprek dat ik voer, kan ik weer iets waardevols uit halen. Als dat uiteindelijk leidt tot een baan, dan voelt het goed. En…zonder vertrouwen, gaat de ballon al helemaal niet op. Daarbij heb ik in Peru ervaren dat een ‘rechte’ weg naar je doel niet altijd het beste hoeft te zijn, even verdwalen kan ook goed zijn. Daar waar ik alvorens mijn reis met veel vragen zat en de behoefte groot was om een antwoord te krijgen op iedere vraag om de controle te kunnen bewaren, heb ik geleerd dat dit ook anders kan. Mijn reis heeft me laten ervaren dat het soms ook zonder plannen kan, door eraan te beginnen komt het vanzelf uiteindelijk goed. Van te voren heb ik me dit al vaker laten vertellen, maar als het op je pad komt, dan kun je er niet omheen en bouw je een manier om ermee om te gaan. En al de zijpaadjes die je neemt voordat het werkelijk is zoals je het voor ogen had of ‘goed’ komt, daar leer je alleen maar van en net die paadjes behoren ook vaak tot een van de mooiere momenten..

Gisteren las ik een mooie quote de facebook van een van mijn reisgenootjes, en zo is het maar net: "If you tell me, I will listen. If you show me, I will see.But if you let me experience, I will learn." [Lao-Tzu]

Liefs en tot gauw,

Ellen