Hola amigo, como estas?

Alvorens ik aan deze blog begon met schrijven, heb ik eerst een kwartier naar mijn scherm zitten te staren. Want...waar te beginnen? Als ik terugkijk op mijn vorige week waren het stuk voor stuk zeven bijzondere dagen, en iedere dag op zijn eigen wijze. Samen met Enola en Leia heb ik tien dagen (ondertussen al drie weken) geleden het boleto touristico gekocht. Dit is een ticket wat mij (als toerist) toegang geeft tot diverse attracties en plaatsen in en rondom de Sacred Valley. De Sacred Valley is een vallei, ofwel gebied, waarvan Cuzco een van plaatsen is. Kortom, genoeg reden om er iedere dag op uit te gaan. Dit hebben wij dan ook zeker gedaan, tien plaatsen in welgeteld acht dagen.

Op zondag hebben we onze eerste trip met het boleto touristico gemaakt. Na ongeveer drie kwartier in de bus te hebben gezeten, kwamen we met welgeteld zes meiden aan in Tipon. Tipon staat met name bekend om zijn/haar kanalisatie systeem. Dit wordt nog tot op heden gebruikt en vervult een belangrijke rol. In Tipon werd ons al gauw duidelijk dat we nog een 'stukje' moesten lopen richting de ruïnes. Gezien het zonnetje scheen en de beentjes strekken geen kwaad kon, begonnen we nietsvermoedend aan onze wandeling richting onze eindbestemming. Echter kwamen we er gedurende het lopen achter dat het langer bleek te zijn dan gedacht en besloten we een taxi te nemen. Ofwel, de taxi raadde ons aan bij hem in te stappen (uiteraard). Na enig passen en meten, startte de fiat zijn motoren en begon zijn reis opwaarts. In de taxi werd ons al gauw de kleren van het lijf gevraagd over waar we vandaan kwamen en om welke redenen we in Peru verbleven. Ondertussen zit er ongeveer al een geautomatiseerde riedel in mijn hoofd, aangezien ik weinig taxiritten in stilte doorbreng met de Peruaanse taxichauffeurs. Deze chauffeur was erg open en vertelde hij naar onze interpretatie over dat hij een vriendin/kennis heeft in België. Enola en Leia gingen hier enthousiast op in, echter kwamen ze er op een gegeven moment achter dat hij bedoelde dat hij graag een vriendin zou willen die in België woont. Op zulke momenten komen meestal de fictieve novio's (vriendjes) bovendrijven en wordt er nog andere onzin uitgekraamd. Na de nodige pufjes en kreuntjes is het de Fiat gelukt aan te komen op plaats van bestemming en ontvingen we de eerste stempel op ons boleto touristico. We hebben die middag op ons gemakje rondgelopen, foto's gemaakt en uiteraard genoten van de natuur en het uitzicht. Deze gezellige dag hebben we afgesloten met een lekkere koffie in Cusco en Enola, Leia en ik hebben door een bezoek te nemen aan de markt onze souvenirs uitgebreid.

Maandag en dinsdag hebben we onze culturele tour beperkt tot onze thuishaven Cusco door diverse musea te bezoeken. Een museum heeft van ons door o.a. de kleine oppervlakte, muffe geur en verouderde tentoonstelling een dikke no gekregen, in tegenstelling tot een andere waar we enthousiast naar buiten stapte. Hier hebben we een dansshow bezocht waarin vrouwen en mannen in traditionele kleding diverse Peruaanse dansen uitvoerden. Dit onder begeleiding van een orkest, waardoor het een nog meer speciale dimensie kreeg.

In de ochtend deze de dag hebben Gladys en ik (vrijwilligerswerk) samen met de kids een bezoek gebracht aan het politiebureau, ofwel el amigo de policia. Ze kregen niet alleen uitleg over wat er zoal gebeurd in een politiebureau maar het stoplicht werd ook duidelijk onder de aandacht gebracht bij de kinderen. Al vraag ik me denk ik wel iedere dag hier in Cusco af in hoeverre men hier waarde aan hecht. Maar ondanks dat is het een positief gegeven dat aan de kinderen wordt overgebracht dat het wel zeker een belangrijke functie heeft, al lijkt dat misschien niet altijd zo.. Uitstapjes als deze vinden vaker plaats op mijn vrijwilligerswerk. Ik word er enthousiast van als ik zie in welke (hoge) mate zulke activiteiten de aandacht trekken van de kinderen. Ik denk dat dit naast de lessen in de klas een hele goede manier is om kinderen iets te leren/bij te brengen, namelijk door het ze zelf te laten ervaren. En er vervolgens samen in de klas op terug te komen door erover te praten en bijpassende werkjes en opdrachten te maken. Ondertussen hebben we al meerdere uitstapjes gedaan, zo zijn we naar een meubelmaker (carpinter), een bakker (panadera) en de kerk geweest. Een bezoekje aan de kerk omdat deze maand de welgewaardeerde heer 'San Martin' centraal staat. Afgelopen week heb ik gefascineerd zitten te luisteren en te kijken naar het verhaal wat Gladys aan de kinderen vertelden over San Martin, de wijze waarop deze heer de mensen en dieren (hond, kat, muis) in zijn omgeving wilde opvangen. Ze vertelden het verhaal zonder boek maar door de wijze waarop ze bewoog, keek en sprak was dit ook geheel overbodig. Het herinnerde me aan mijn stagebegeleidster Yvonne die ook altijd op een enthousiaste en interactieve wijze verhalen vertelde aan de kids. Gedurende deze weken is ook de tandarts (tandarts assistenten denk ik) langs geweest. Ieder kind heeft hier een tandenborstel op school, maar dit was de eerste keer dat ik zag dat ze werden gebruikt. Samen met de mevrouw en meneer gingen de kids de tanden poetsen met een middel wat door hen werd gegeven. De tanden werden verder niet nagekeken. Na te hebben gevraagd vertelden ze me dat ze twee keer in de maand een bezoek brengen aan de school. Het is goed dat dit wordt gedaan maar het hangt af van het thuisfront of het echt zin heeft. Want daar moeten ze het voortzetten. Alvorens mijn reis heb ik een bezoek gebracht aan mijn tandarts in hulsberg en met hen kunnen regelen dat zij mij diverse materialen wilden geven ter donatie aan de school in Peru. Naast doneren vind ik het gebruik natuurlijk het belangrijkste, om kids spelenderwijs te leren hoe belangrijk tandenpoetsen is. Het is een hele mooie donatie waar ik erg blij mee ben en wil hen er graag ook blij mee maken. Echter pasten de materialen niet in mijn koffer, wat betekent dat ik nog altijd aan het wachten ben op het moment dat het pakket zal arriveren in Cusco. Maar geduld is een schone zaak, komt goed.

Enola, Leia en ik hebben onze week een Halloween achtig tintje gegeven door naar de film Annabel te gaan. Dit is een film over een pop en wordt in diverse landen verboden. Dit laatste was voor ons voldoende reden om er de kriebels van te krijgen. Echter viel het mee, het was minder eng dan verwacht. Maar dan spreek ik namens Leia en mij, Enola krijgt er nu nog kippenvel van. Wat hebben we gelachen met haar. Alvorens de film had ze zich een portie popcorn gekocht maar aan het einde van de avond lag bijna alle popcorn op de grond. Telkens als er iets gebeurde in de film dan vloog weer een kwart van haar portie de lucht in aangezien ze zich verschool achter de doos waar de popcorn inzat. Geweldig...wat hebben we plezier gehad. Woensdag...het is gedaan met de girlstalk, Borja is weer back in town. Al beperken we onze praatjes niet als hij er bij is, moet ik zeggen. Arme kerel haha. Het viel te merken dat we blij waren elkaar weer te zien want enthousiast deelden we elkaars verhalen over de ervaringen van afgelopen dagen. En Borja had zelfs een presentje voor ons, een armbandje gekocht in de Machu Picchu. Wat kunnen mannen 'soms' toch lief zijn..

Die dag stond verder nog op de planning om naar Pikillakta te gaan. Niet wetende waar we terecht zouden komen, vertrokken we in de late middag met de lokale bus naar Tipon alwaar we hoopten een bus te kunnen nemen naar Pikillakta. Verder dan hopen is het niet gekomen, want aangekomen in Tipon was er geen bus te bekennen die ons op plaats van bestemming kon brengen. Wel wisten we een (lees ook echt maar 1) taxi te spotten en bood hij zijn diensten aan voor welgeteld 15 soles. Uhm....duidelijk, deze taxichauffeur weet dat er geen bussen rijden, maar dat er wel toeristen zijn die in Pikillakta willen komen. Genoeg reden om er een lekkere prijs in te gooien. Na een taxiritje van 10 minuten kwamen we aan en eerlijk waar, op drie mensen na waren wij de enigen in deze pre-Inca plek, een grote ruïne, omhuld door het wijde landschap en bergen. Ofwel de middle of nowhere. Vergezeld door muziek, onze tourguide Leia en heel veel gelach hebben we rondgelopen. Voorbereidend op het gegeven dat onze weg terug met de benenwagen zou worden, hadden we het geluk dat we met de lokale werkers mee terug konden naar Cuzco. In een grote touringcar vol Peruanen hebben we Pikillakta lachend achter ons gelaten. Wat een geweldige flop, ondanks dat deze trip van ons niet de meeste sterren verdiend is het wel een dag waar we nu nog altijd over napraten...of beter gezegd lachen.

Naast de uitstapjes hebben we ook gefeest, want door de verjaardag van zowel Enola als Leia was daar zeker reden toe. Samen ontbijten met taart, op het vrijwilligersproject van Enola fruitsap en cake eten met de kids en met z'n allen lunchen (dineren) in Enola's hostfamily, maakte dat het een heel bijzondere dag was. Op het vrijwilligerswerk hebben we niet alleen gesnoept met de kids maar vooral ook gedanst en gezongen. Het was geweldig!!! Helaas had de dag niet zo'n leuk einde voor mij.. Tijdens het poolen ging ik voor 'n momentje met Leia op het balkonnetje zitten. Zittend op een kruk, leunend tegen de deur, genietend van de frisse lucht (enigszins aangeschoten) werd dit momentje verstoord door Laurenz die de deur van binnenuit opende. Ik hoef denk ik niet te vertellen wat hierna gebeurde...eerlijk gezegd kan ik dit ook niet precies vertellen. Wat ik wel weet is dat ik op de grond lag met knallende hoofdpijn, met om me heen allemaal verbaasde en enigszins bezorgde gezichten. IJs en een goede nachtrust heeft wonderen verricht want gelukkig heb ik er niet veel last van gehad. Even terzijde, ik was eerlijk waar niet dronken. Mijn verstand won het van m'n feestmood, tegenstribbelend ben ik naar huis gegaan...

De overige dagen waren ook gevuld met mooie dingen. Zo zijn we vrijdag naar Sacsaywaman geweest. Dit is gelegen in de heuvels van Cuzco. Het is op Machu Picchu de grootste Inca ruïne in Peru. En het is super, ongelofelijk hoe groot de stenen zijn en hoeveel het er zijn. Met op de achtergrond een muziekje, op ons hoofd een lekker zonnetje, hebben we genoten van het mooie uitzicht over ons stadje Cusco. Chillen en tegelijkertijd cultuur snuiven. Zaterdag zijn we naar Maras en Moray geweest. Ondanks de regen vond ik de zoutvlakten van Maras erg indrukwekkend. Natuurlijk heb ik het ook even geproefd. Zondag hebben we onze cultureelweek afgesloten met drie mooie plekken in de Sacred Valley en 's avonds een laatste gezellige feestavond in the Wildrover met Borja, voor zijn vertrek terug naar zijn thuis in Spanje.

Doordat ik een tijdje geen blog meer heb geschreven, is deze week ondertussen al ongeveer een drietal weken geleden. Sorry lieve mensen, ik houd jullie graag op de hoogte en ik schrijf ook graag maar de laatste weken vliegt de tijd. Ik heb niet echt het moment gehad om rustig te bloggen. Jullie moeten maar denken, het is een goed teken. Want het betekent dat ik veel onderneem en het dus goed naar m'n zin heb met mijn reisgenootjes en gastgezin. Ik heb nog altijd heel fijn contact met mijn beide gastouders, ze zijn heel geïnteresseerd en zorgzaam. Ze blijven me ook nog altijd verassen, vorige week kwam ik een doordeweekse avond thuis en besloot Inez nog een borreldrankje te maken. Vino caliente, een warme wijn. Het was rico (heerlijk). Voordat ik naar huis kom wil ik zeker het recept. Naast dat ik het lekker was, vond ik het vooral heel leuk omdat ze het zo spontaan doet.

Op het moment dat ik het tweede deel van deze blog schrijf, zit ik in de bus van de Peru Hop. Ofwel tijdens mijn weekje vakantie, het klinkt misschien gek maar zo voelt het wel voor ons. Cusco is ons thuis en nu zijn we een trip aan het maken door diverse plaatsen in en nabij de kust met als eindbestemming Lima. Vanavond arriveren we in Lima waar we nog drie nachten blijven. We hebben erg genoten afgelopen dagen en zetten dit hopelijk voort (maar dat zal zeker). Ik zal zeker een blog schrijven over onze ervaringen. Zaterdag reizen we per bus terug naar Cusco wat inhoudt dat we ongeveer 20 uur onderweg zijn. Maar komt goed, hopelijk kunnen we lekker slapen. Als ik thuis kom, dan is het voor een week een drukke boel in mijn gastgezin. Ze hebben zowel voor een week bezoek van hun schoonzoon en een student met zus die een aantal jaren geleden bij hun is verbleven net zoals ik nu. Ofwel veel gezelligheid en leuk om nieuwe mensen te leren kennen.

Over twee weken zit de reis van Leia erop en vertrekt ze terug naar België. Een week later Enola, zij gaat haar avontuur voorzetten in Guatemala. Gaaf hè! weet nu al dat het niet makkelijk voor me gaat worden maar ik probeer er niet teveel aan te denken en te genieten van de tijd die we nu nog samen hebben. Ik ben supertrots op alle momenten waar we op terug kunnen kijken en wil er nog drie mooie weken van maken samen. Ofwel enjoy the moment!!! Aansluitend op bovenstaande, na deze week liggen er nog zes weken voor me in het verschiet in Peru. Zes weken? zullen sommigen van jullie misschien denken, dat is toch te weinig. Het is inderdaad minder dan wat ik in eerste instantie van plan was. In plaats van medio januari kom ik eind december naar huis. En wel op 30 december land ik in Brussel. Ik heb ervoor gekozen om mijn laatste vrije weken in Peru te skippen omdat het goed zo is. Het klinkt misschien gek maar ik vind het niet meer nodig om dan alleen te gaan reizen omdat ik gedurende mijn reis al heel veel kansen heb gekregen en genomen om grote en kleine tripjes samen met mijn reisgenoten te maken. Daarnaast wordt het voor mij praktisch gezien ook moeilijk om rond te reizen vanwege o.a. mijn bagage. Het is beslist niet vanwege heimwee of wat dan ook, ik ben gewoon al heel blij met de super tijd die ik heb gehad en nog altijd beleef...en kijk ook weer uit naar de tijd die ik kan doorbrengen met mijn lieve familie en vrienden in Nederland. Dus lieve mensen, ik zou zeggen ..geniet nog maar lekker van de rust want voordat jullie het weten is deze kwebbeltante weer in town!

Veel liefs uit Lima voor jullie allemaal <3, en een speciale dikke knuffel voor mijn schoonzus Sophie die is geslaagd voor haar bachelor Facility Management!!