Lief thuisfront,

Na een tijdje niets van me te hebben gehoord, ben ik eindelijk weer in mijn digitale pen gekropen om samen met jullie terug te blikken op mijn avonturen. Deze punt in mijn reis verdient met alle zekerheid een blog want naast dat er zich zowel hier als 'thuis' bijzondere gebeurtenissen hebben voorgedaan, wil ik ook even stilstaan bij 'het feit' dat het afgelopen weekend (al) een maand geleden was dat ik aan dit avontuur begonnen ben. Dit betekent ook gelijk dat ik al een hoofdstuk in mijn avontuur heb 'afgesloten' en aan een nieuw hoofdstuk begonnen ben, het vrijwilligerswerk. 'Every end has a new beginning..'

*Tip: neem even de tijd voor het lezen van deze blog.

Naast dat het chronologisch gezien het eerste is wat ik jullie ga vertellen, verdient dit ook een eerste plek in mijn blog. Zoals jullie eerder in mijn blog hebben kunnen lezen, was ik afgelopen weken niet alleen met mijn gedachten bij mijn avontuur hier in Peru maar vooral ook bij mijn thuisfront. Waarvan een, het gegeven dat ik peettante zou worden. Vorige week woensdagnacht is een van mijn grootste dromen uitgekomen, ik ben peettante geworden van een kerngezonde knappe meid, genaamd Minke. Na vele dagen met spanning mijn telefoon in de gaten te hebben gehouden, was donderdagochtend dan eindelijk het moment dat ik wakker werd en de naam van mijn nicht (mama Minke) in mijn WhatsApp zag staan. Met ingehouden adem opende ik het bericht en twee tellen later vulde mijn scherm zich met een foto van een knap gezichtje, mijn petekindje, Minke. Al gauw werd ik overspoeld door een gevoel van vreugde en wilde ik mijn blijdschap met iemand in mijn omgeving delen..maar tegelijkertijd ging dit ook even gepaard met enig gevoel van heimwee. Wetende dat ik peettante ben geworden ervaar ik als fantastisch maar daarbij komt ook de gedachten naar boven dat ik hier ben, duizenden kilometers verderop. Het liefste zou ik haar en haar zus nu willen knuffelen, maar dat zal nog drie maandjes moeten wachten. Maar ik denk maar zo, het zijn enkel drie maanden en ik heb iets heel bijzonders om naar uit te kijken. Daarbij is er tegenwoordig gelukkig zoiets als Skype en had ik vrijdagmiddag het grote geluk om Minke via mijn IPad 'live' te bewonderen. Jullie kunnen jullie voorstellen dat niets en niemand meer die dag de trotste glimlach van mijn gezicht kon halen. Hoe zeer ik soms baal van de huidige technologie, kan ik het hier in Peru tot nu toe alleen maar toejuichen. Naast dat me in het weekend iets heel moois stond te wachten, kon mijn weekend nu al niet meer stuk.

Vrijdag brak mijn laatste ochtend als student bij de vierweken durende taalcursus aan en mocht ik na een korte speech (in Spaans uiteraard) te hebben gegeven aan docenten en medestudenten, mijn certificaat in ontvangst nemen. Terugkijkende op de afgelopen vier weken is mijn Spaans kennis en zijn de vaardigheden zeker zichtbaar toegenomen, maar als het ware het echte werk begint nu eigenlijk pas. Want het is nu aan mij om de opgedane kennis te blijven toepassen binnen mijn gastgezin, 'op straat' en op het vrijwilligersproject. Met als gevolg dat mijn vaardigheden (als het goed is) zullen toenemen en verbeteren. Maar los van dit feit, ben ik heel blij met het certificaat en denkende naar mijn toekomst ben ik van mening dat het ook een waardevolle toevoeging is aan mijn Curriculum Vitae.

Na vrijdagavond gezellig met de groep (mijn medestudenten) onder het genot van het uitzicht over de stad en live muziek een drankje te hebben gepakt bij de Limborestobar in San Blas, brak voor Enola, Leia en mij zaterdagochtend om 08.00u een groot nieuw avontuur aan. Alledrie waren we verheugd om een bijzondere ervaring aan onze verzameling toe te voegen, namelijk niets minder dan een bezoek aan de Sacred Valley en.....de Machu Picchu. Voor de kenners onder ons, in 1983 is deze plek opgenomen in de Werelderfgoedlijst van Unesco en vormt daarmee een van de zeven wereldwonderen. Ofwel, ik ervaar het als heel bijzonder om de kans te krijgen deze plek te bezoeken.

Na onderweg vanuit de bus te hebben genoten van de omgeving en op diverse plekken te zijn gestopt voor het uitzicht te kunnen zien en ruiken, arriveerden we allereerst in Pisac. Pisac is een Peruaans dorp, gelegen in de heilige vallei, grenzend aan de rivier de Urubamba. De Urubamba wordt ook wel de sacret river van de Inca's genoemd. In dit dorp hebben we een grote ruïne van de Inca's bezocht. Naast dat deze plek omgeven is door mooi landschap, schuilt er achter deze plek een rijke historie. Voor mij hadden we geen betere gids dan Marco (zie foto op Facebook) kunnen hebben. Hij bracht de geschiedenis als het ware tot leven op de manier waarop hij het vertelde. Door zijn aanzienlijk gevoel voor humor, kreeg de rondleiding het levendige tintje wat het nodig had om de aandacht erbij te kunnen blijven houden. Naast de tempel van de zon, worden de heuvels (welke met name de ruïne vormen) bedekt door landbouwterrassen. In de tijd van de Inca's werden deze terrassen gebruikt om vele verschillende gewassen te kweken. Misschien val ik t.o.v. eerdere blogs in herhaling, maar doordat Peru over alle klimaten beschikt, is het land in staat om vele verschillende groente- en fruitsoorten te verbouwen. Etenswaren, met name het fruit is hier ten opzichte van Nederland, rijker van smaak. Na in Pisac voldoende tijd te hebben gekregen om rond te wandelen en daarmee een indruk op te kunnen doen van de plek, vervolgden we onze reis naar Urumbamba voor een lunch. Genietend van het uitzicht vanuit de bus en tegelijkertijd luisterend naar muziek, checkte onze gids zijn administratie door even kort met iedereen de opgegeven gegevens door te nemen. Na diverse malen een onbekende en in mijn oren Afrikaanse naam door te bus te horen en de gids op en neer te zien lopen, dook de gids uiteindelijk naast ons op met de brandende vraag of wij bij de naam 'Bruna Sousa' hoorden. Met een gezicht alsof ik hem voor gek verklaarden keek ik hem aan, maar zodra hij de voornamen opnoemden werd al gauw duidelijk dat dit bij deze mijn tweede en nieuwe achternaam was. Mag ik u voorstellen, Ellen Bruna Sousa. Vraag me niet hoe ze erbij komen maar ik denk dat iemand een beetje teveel zijn eigen fantasie op zijn beloop heeft laten gaan toen hij op het gehoor mijn achternaam moest noteren. Naast dat door bevestigd te hebben de lunchplek voor ons bekend werd was vanaf dat moment mijn naam voor die dag 'Bruna'. Je hoeft maar een naam te hebben, zullen we maar zeggen. Onze busreis naar onze tweede bestemming Ollantantambo werd kort onderbroken door de lunch, welke voor ons spaghetti met groenten was. Een heerlijke maaltijd die ervoor zorgden dat we genoeg energie hadden voor de trappen te betreden in onze volgende bestemming. Ollantaytambo is een van de plekken in de heilige vallei waar veel Inca verzet tegen de Spaanse kolonisatie heeft plaatsgevonden. Ik heb de ruïnes (400 trappen) en de verhalen behorende bij het landschap als heel indrukwekkend ervaren. Zo zijn er bijvoorbeeld in de hoge rotswanden gezichtscontouren te ontdekken die een ieder weer een eigen betekenis en verhaal met zich meedragen. Ook wordt het uitzicht over de stad met de trap die je hoger gaat steeds mooier. Aangezien er veel historie schuilt in bijvoorbeeld deze plek, is het een ware trekpleister voor de toeristen onder ons. Dat deze plekken veel wordt bezocht door toeristen, komt ook tot uiting in het gedrag van de plaatselijke inwoners. Zo aanschouwde ik het moment dat een mevrouw een foto maakte van een kereltje en hij heel vriendelijk lachte, maar nog geen twee tellen later vastberaden zijn arm uitstak en de mevrouw verzocht te betalen. Zo ouders, zo zoon. Lopend naar het treinstation in Ollantaytambo waar we onze reis met de trein verder zouden vervolgen naar Aguas Calientes, baalde we er stiekem wel van dat we niet meer tijd konden doorbrengen in deze indrukwekkende plek. We zijn het er dan ook over eens dat we als we de kans hebben, deze plek zeker nog eens willen bezoeken.

Onze treinreis naar Aguas Calientes, de plek aan de voet van de Machu Picchu, is prima verlopen. Vanuit mijn comfortabele stoel met een drankje en borrelhapje voor me, de Spaanse muziek en tikkende regen op de ramen, heb ik het groene, dichte landschap in me opgenomen en tegelijkertijd in mijn gedachten teruggeblikt op wat zich die dag allemaal had voorgedaan. Anderhalfuur later zijn we in plensende regen aangekomen in Aguas Calientes. We waren blij te vernemen dat onze reservering in orde was en we dus een fijne plek hadden om die nacht bij te komen en op te laden voor de volgende spannende dag. Een biertje voor het slapen gaan mocht uiteraard niet ontbreken, waarbij we de stad even in het donker konden bezichtigen en ons concentratie peil werd getest bij het spel Jenga. Daar waar we tijdens onze nachtwandeling elkaar vragend hebben aangekeken of 'dat' daar aan de andere kant van de rivier een steile rotswand van een berg was, kwamen we in de ochtend al gauw tot de ontdekking dat de hele plek wordt omringd door hoge bergen. Valt iets over te zeggen haha...maar vooral heel bijzonder om te zien.

De volgende ochtend zijn we om 7 uur vertrokken, waarnaar we om 8 uur arriveerden aan de ingang van de Machu Picchu. We hadden nog drie kwartiertjes de tijd om rond te lopen voordat we onze tour guide Victor zouden ontmoeten. Uiteraard benutten we deze tijd goed. Voorafgaande aan deze trip wist ik natuurlijk al iets over de Machu Picchu, maar het enige plaatje wat in mijn hoofd zat, is de welbekende foto van de Wayna Picchu die je overal op het internet vindt. Maar lieve mensen, het is VEEL meer dan dat. Het is een plek met een hele rijke geschiedenis.

Tijdens de rondleiding probeerde ik me voor te stellen hoe het er jaren geleden uitzag. De geschiedenis kwam in mijn hoofd als het ware tot leven.. In deze blog zal ik jullie in het kort ook even een rondleiding geven, maar dan wel helaas zonder beeld. Daarvoor verwijs ik jullie naar mijn foto's. De Machu Picchu ligt aan de voet van het dorp Aguas Calientes tussen twee hoge pieken, de Wayna Picchu (in Quechua jonge berg) en de Machu Picchu (de oude berg). Het is een stad van de Inca beschaving die door de Spanjaarden nooit is vernietigd en voor de huidige bezoekers enkel bereikbaar is per trein. De functie van deze plek is nooit bekend geworden. Vanaf 1400 hebben twintig tot veertig duizend mensen dag in dag uit gewerkt om deze stad te bouwen, voor 100 jaar lang. Maar het mocht niet baten want in 1536 werd de plek in beslag genomen door de Spanjaarden. Aan de wijze waarop de huizen en muren gebouwd zijn, is te zien dat de inwoners zijn gevlucht en hun huis en haard hebben moeten achtergelaten. Duizend inwoners welteverstaan, waarvan de koning de Inca genaamd, is gevlucht naar de jungle. Het is zo dat enkel de koning van het rijk Inca wordt genoemd, de overige bevolking wordt Quechua genoemd. In de tijd dat de Inca bevolking leefde in deze plek, was de Main Plaza een belangrijke plek binnen de Machu Picchu. Hij fungeerde als plek waar belangrijke bijeenkomsten werden gehouden, het was de plek waar Cricket werd gespeeld maar..het was ook de plek waar in die tijd een helikopter landde voor een belangrijke meeting in Latino Americana. Die dag was de laatste dag dat de grote steen in het midden van de Plaza, die voor de beschaving de representatie van God vormde, rechtop stond. Want door de landing van de helikopter, is de steen vernietigd en daarmee een waardevolle plek voor de beschaving weggevallen. De Inca beschaving geloofde sterk in 'reïncarnatie'. Zo zijn er een drietal dieren die het leven van de mensen vormen. Allereerst zitten we in de huid van de Puma, we zijn jong en sterk. Wanneer we ouder en slimmer worden veranderen we in een slang. Op het moment dat onze dood in zicht komt, neemt de condor de slang mee naar de hemel waar zich in de condor een nieuw leven ontwikkelt. Ofwel reïncarnatie. Zo, genoeg geschiedenis.. Ik kan me voorstellen dat het misschien een beetje zweverig en droog klinkt uit de mond van een jonge reiziger in een blog. De manier waarop het mij is verteld, is er uiteraard 'iets' meer sprake geweest van overtuiging en duidelijkheid. Maar toch wilde ik dit een beetje met jullie delen. Voor meer 'historische weetjes' verwijs ik jullie naar mijn foto's op mijn Reismee website....of het beste is, boek een ticket en kom het zelf ervaren ;). Na de rondleiding stond ons een speciale wandeling te wachten, en wel de beklimming van de Machu Picchu mountain. Zoals eerder genoemd 'de oude berg'. De Machu Picchu mountain is 3085 m. hoog en ligt als het ware aan de andere kant van 'de stad' tegenover de Wayna Picchu. Aan het einde van de rondleiding vroeg de gids wie de berg gingen beklimmen waarop wij als enigen van de groep onze hand opstaken. Op dat moment dacht ik: dit kan twee dingen betekenen, of het is een (te) heftige klim en wij gekken onderschatten het, of wij zijn gewoon diehards en gaan het mooie avontuur aan. Achteraf gezien, ben ik tot de conclusie gekomen dat het een combinatie van beiden was. Maar vooral de laatste :).

Gezien de top van de berg om 12.30 uur wordt gesloten, en wij om elf uur met de klim begonnen, wist ik van te voren dat het voor mij een vrij lastige klim zou worden. Dit omdat ik in vrij hoog tempo moest bergopwaarts moest lopen en er weinig tijd was voor adempauzes. Maar..ik zou Ellen niet zijn als ik me hier door liet weerhouden. Om elf uur hebben we ons ingeschreven en zijn we enthousiast aan de eerste trappen begonnen. Terugkijkende op deze klim heb ik het als geweldig ervaren en heb ik een uitdaging overwonnen. Mooie natuur en verre uitzichten over de Machu Picchu en de omringende natuur maakte dat het genieten was tijdens het wandelen. Echter was het door de vele (hoge) trappen, steil pad (van hoogte 2430 m. naar 3085 m.) en tijdsdruk erg vermoeiend voor mij. Maar dat maakte het moment toen we boven op de top aankwamen des te mooier. Gelukkig was ik niet de enige want Enola en Leia die een stukje voor mij liepen hadden ook beiden een rood hoofd van de inspanning. Tijdens de wandeling heb ik veel gedacht aan de de diverse huttentochten ik samen met mijn familie in Oostenrijk heb gelopen. Mooie herinneringen kwamen naar boven. Stiekem moest ik wel een beetje lachen toen ik hier aan dacht, want daar waar we in Oostenrijk met ervaren wandelaars en een gids waren, liepen wij tijdens deze tocht alleen (wel vele andere wandelaars op diverse punten op de berg) over de paden waarbij je als je links naast je keek werd geconfronteerd een dal van ontelbare meters diep. Maar goed, verschil moet er zijn zullen we maar zeggen. Blijkbaar hebben ze hier in Peru veel vertrouwen in jonge reizigers als ons, haha. Tijdens de wandeling hebben we elkaar goed aangemoedigd en zijn we vele wandelaars (die de top al reeds hadden bereikt) tegenkomen. Telkens als ze ons passeerden, werden we enthousiast toegesproken met uitspraken zoals 'Jullie kunnen het, Nog even, Het is het uitzicht waard..', dit variërend van Spaans, Duits, Frans tot Engels. Waarop wij altijd even vroegen hoelang het nog was, dit was fijn..maar soms een beetje verwarrend aangezien we op een moment van een stel hoorde dat het het nog 30 min. waren en twee minuten later een stel beweerden dat het nog drie kwartier waren. Dan maar uitgaan van het gemiddelde...

Uiteindelijk na vele trappen te hebben getrotseerd, zijn we als ik het goed zeg om 12.10 uur aangekomen. Daar waar ik aan einde van mijn energie zat, kreeg ik tijdens de laatste trap met uitzicht op de top een energie boost. Met een gevoel van trots ben ik boven op de top in de armen van Enola en Leia 'gevallen ' en hebben we de resterende twintig minuten zo goed mogelijk proberen te genieten van het verbluffende uitzicht. Ik zeg zo goed mogelijk omdat ons zicht helaas werd belemmerd door de wolken. Echter had dit geen invloed op het moment, want wat voelde het goed om daar op die top te staan wetende dat je een flinke klim erop hebt zitten. Gelukkig gunden de wolken ons toch voor een kort moment een mooi uitzicht toe, en werd dit dan ook goed benut om veel (mental) pictures te maken.. Zoals iedere berg, had ook deze berg een afscheidscadeautje, namelijk de wandeling terug naar beneden. De daling ging (zoals het bij iedere berg gaat) in het begin feilloos, maar op de helft hadden mijn benen het wel weer gehad met het dalen en waren ze dan ook blij toen we even later weer op gelijke grond aankwamen.

Beneden aangekomen hebben we allereerst even uitgepuft op het gras en zijn we daarna nog alle hoekjes en plekjes van de Machu Picchu gaan ontdekken; over muurtjes lopen, gangetjes volgen, van muurtjes springen.. Een 'selfie' met een lama (na vele pogingen gelukt) mocht hier niet aan ontbreken uiteraard. Wel merkten we dat niet iedere lama hier van gediend is, dus we zijn daarna ook maar weer rustig verder gelopen.. Na nog de nodige tijd te hebben doorgebracht in de 'stad', de laatste kliekjes te hebben gemaakt en voor de laatste keer te hebben genoten van het uitzicht, hebben de bus terug genomen naar Aguas Calientes. Het dorp had nog een klein zonnetje voor ons in petto dus hebben we hier nog even rondgelopen, ben ik uit een winkel gejaagd door de verkoopster omdat ik het niet eens was met 75 soles voor een 'echt' zilveren ring (yeah right) en hebben onze trip afgesloten met een smakelijk klein hapje en drankje. Echter in prijs niet zo klein..daar waar ik in Cusco 3 soles voor een Coca Cola betaal was het hier 8 soles. Maarja we hebben het hier dan ook over het dorp dat aan de voet ligt van een van de zeven wereldwonderen. Een van de zeven wereldwonderen, die ik heb bezocht samen met twee super reisgenootjes. Wat ben ik ongelofelijk trots dat dit heb mogen meemaken!!!

The day after, in mijn Peruaanse thuishaven Cusco, had ik niet veel tijd om na te zwijmelen over onze trip want het volgende avontuur stond alweer voor de deur. Afgelopen maandag heb ik namelijk mijn eerste dag gehad bij het vrijwilligersproject. Samen met Borja (een vrijwilliger afkomstig uit Spanje, Gran Canaria) stapte ik maandag het pleintje op van de school waar ik de aankomende tijd iedere ochtend ga werken. Veel tijd om even rond te kijken had ik niet, want al gauw zwiepte de deur van het 'kleine maar fijne' gebouwtje open en verscheen daar een reuze enthousiaste mevrouw in de deuropening. Lezers, mag ik jullie voorstellen aan Gladis. De lerares waar ik de aankomende tijd een klas van 25 kinderen, in de leeftijd van 3 tot 6 jaar, mee ga 'runnen'. Een dikke knuffel en woorden als 'aaaah, mi hija (mijn kind)' maakte dat ik weinig twijfels had aan het feit of dit een lieve hartelijke vrouw was. Ik werd aan de hand genomen naar het gebouwtje waar ik in de ogen keek van ik schat zo ongeveer twintig moeders. Tuurlijk, laten we alles in een keer doen. Gladis stelde me enthousiast voor aan de moeders met als gevolg een luid applaus. Op verzoek van Gladis om een oogje in het zeil te houden bij de kinderen (terwijl zij even een bespreking had met de moeders) en met een nogal overdonderend en verrast gevoel verliet ik de ruimte. Buiten werd ik omringd door de meiden en kreeg direct een kleurboek van een van de meiden onder mijn neus geduwd.

Afgelopen dagen heb ik meegedraaid met de activiteiten en lessen die Gladis geeft. Gladis betrekt me heel erg bij de dingen die ze onderneemt gedurende de dag, en waar ze me nodig heeft ondersteun ik haar. Dit zijn bijvoorbeeld huishoudelijke taken, maar vooral ook helpen bij de activiteiten die de kinderen doen zoals wanneer de kinderen oefeningen in hun werkboek maken. Als Gladis les geeft, doen ze actief mee en letten ze aandachtig op. Ze maakt heel veel gebruik van muziek, zo zingen ze iedere ochtend een soort van welkomstlied. Gladis heeft een hele overtuigende wijze van lesgeven, ze hoeft maar even haar stem te verheffen en de kinderen luisteren. Ik daarentegen heb ik het iets moeilijker, wat logisch is uiteraard.

Deze week heb ik met name geobserveerd om een indruk te krijgen van de wijze waarop Gladis lesgeeft, het gedrag van de kinderen en de wijze waarop de kinderen met elkaar omgaan. Dit heb ik ook bewust gedaan omdat uit ervaring weet dat ik niet vlug er te dicht op moet willen zitten. Zij moeten wennen aan mij en andersom ook. Ik zie heel veel gebeuren en doordat we maar met z'n tweeën zijn, ben ik onbewust al heel veel aan het werk.

Als de kinderen vrij worden gelaten en buiten spelen, zijn met name de jongens 'niet te houden'. Ze schreeuwen en vechten veel. Gezien ik regelmatig diegene ben die buiten met hen is, terwijl Gladis andere dingen regelt, moet ik ingrijpen. Mijn woordenschat bestaat momenteel dan ook met name enkel uit: no gretar (niet schreeuwen), no palear (niet vechten). Op het moment ben ik op het project niet de persoon die ik wil zijn. Vanuit mijn stage bij het MKD heb ik heel veel geleerd, maar door de taal voel ik me beperkt en onmachtig in mijn handelen. Vanaf volgende week wil ik activiteiten gaan voorbereiden die ik met de kinderen kan doen als we buiten zijn. Ik denk dat zowel de kinderen als ik dan meer plezier zullen beleven. Want uit de wijze waarop ze de lessen in de klas volgen, kan ik zien dat ze als ze weten wat van hen verwacht wordt, ze enthousiast meedoen. Maar ondanks dat het boefjes zijn, zijn het allemaal schatten van kinderen. Als ik in de ochtend het plein oploop, word ik omhelst en enthousiast begroet door zowel de lerares, de ouders en de kinderen. Kortom, ik voel me welkom op deze plek. Maar het heeft even de tijd nodig om te wennen, ik moet het even de tijd (willen) geven.. Komt goed!

Lief thuisfront, hopelijk gaat alles goed met jullie en hebben jullie ondanks de lengte van dit verhaal, mijn blog toch met plezier gelezen. Ik heb het in ieder geval weer als fijn ervaren om jullie op de hoogte te brengen van mijn avontuur.

Heel veel liefs uit Peru,

en voor oma Rocky die afgelopen maandag 80 jaar is geworden maar nog altijd een fris levendig bloemetje is, een extra dikke knuffel!

Ps. Ik ben aan het leren biljarten (poolen)..nooit gedacht dat ik dit zo'n leuk spel zou vinden :).