Wetende dat ik die avond op stap zou gaan met de meiden, zat ik vrijdag vragend naar mijn paarse koffer te turen. 'Wat heb ik ook alweer allemaal meegenomen en wat valt daarbij in de smaak voor een avondje stappen?' Na herhaaldelijk bij mijn huisgenootje op de slaapkamer in de spiegel te hebben getuurd, is het een tuniek geworden. Geen zin hebbende in alweer mijn gympies, trok ik met enige twijfel mijn 'flipflop slippers' aan. Na een goedkeurende blik en enthousiaste reactie van mijn 'gastmoeder', stapte ik met een goed gevoel de deur uit. Na met z'n allen (6 vrouwen en een 1 kerel) een hapje te hebben gegeten en vele vrouwenpraatjes later, zijn we richting Wildrover's gelopen. Sommigen met een versnelde pas om nog in aanmerking te kunnen komen voor de 'Happy hour' en ik 'flipfloppend' met Vanessa erachteraan wetende dat we voor een biertje zouden gaan. In Wildrover's hing net zoals vorige keer een gezellige sfeer. Dansen, kletsen of gewoon een potje poolen; whatever you like, it's possible. Na eerst de sfeer een beetje te hebben geproefd vanaf een kruk, kriebelde het al gauw aan mijn voetjes en stond ik niet veel later op de dansvloer. Ik geniet ervan om te dansen en te zien hoe spontaan alle mensen zijn. Of je elkaar net pas kent of niet, voor een praatje of dansje doet dat er niet toe. Terwijl ik gedurende de avond aandachtig een poolgame stond te aanschouwen, tikt iemand me op de schouders en zegt 'Ken ik jou niet van de Salsa?!' (in het Engels uiteraard). En ja hoor, het heeft twee weken geduurd, maar ik ben er nu al in geslaagd om te worden herkend. In Limboland kan ik vrijwel niets uitvreten, maar ik geloof in Cuzco ook niet. 'Hè, balen!!' Even terugkomende op de Salsa moet ik jullie daar echt nog even iets leuks over vertellen. Na woensdag mijn tweede Salsa les te hebben gevolgd, ben ik donderdag op voorstel van onze leraar Renato samen met Enola en Leia naar een salsa bar 'Inca team' in de stad geweest. Na eerst de boel een beetje van een afstandje te hebben bekeken, zijn we uiteindelijk alledrie in de handen van een kerel beland. Leia en Enola kozen in eerste instantie voor de vertrouwde weg en vormden samen een koppel, maar Renato was het hier duidelijk niet mee eens en trommelden twee kerels op. Goed geprobeerd dames, maar helaas niet goed genoeg. Ik had het voorrecht om met Renato te dansen....nee, niet de hele avond; tijdens de 'classes' en aan het einde heeft hij met me over de vloer gezwierd. En jawel, het is een voorrecht om met hem te dansen. Hij geeft je het echte Salsa- en dansgevoel en daarnaast mag hij er zeker wezen. Jullie kunnen je er vast wel iets bij voorstellen, het is tenslotte een salsa-danser. En ik moet zeggen, ik heb nog weinig ervaring in Salsa dansen maar als je een goede leider hebt kom je al heel ver. Dus dames, ik raad jullie aan het te proberen want het gaat (bijna) vanzelf. Een bepaald gevoel van ritme is natuurlijk wel een vereiste. Gedurende de avond werd er niet alleen in koppels gedanst maar waren er ook als het ware groepsdansen. Ook al stuntelden we een beetje met de pasjes, weerhield ons dat er niet van om enthousiast mee te doen. Geweldig was het. Gezien op een gegeven moment ons verstand even kwam bovendrijven met de boodschap dat de dag erna een toets op de planning zou staan, zijn we na herhaaldelijk te zeggen 'Als dit liedje is afgelopen gaan we..' (herkenbaar hè) richting huis vertrokken. Een ding wisten we bij het naar buiten gaan zeker: dit was de eerste en zeker niet de laatste keer!! Bij het thuiskomen trof ik in de keuken mijn gastmoeder gekleed in haar nachtjapon aan. Zo enthousiast als ze altijd is, wilde ze natuurlijk graag horen hoe mijn avond was. Na een lekkere zelfgemaakte bonbon, even gezellig te hebben na gekletst en een laatste blik in mijn Spaans boek, heb ik mijn bed opgezocht. Terugkomende op de avond bij Wildrover's, vond ik het net zoals vorige keer speciaal om te zien op welke manier mensen van verschillende landen en culturen met elkaar omgaan. Zo sprak op een gegeven moment me een kerel uit Australië aan en hebben we even gezellig gekletst over ons verblijf in Peru. Je kent elkaar niet maar het gegeven dat je beiden op reis bent, maakt dat je iets deelt en dus ook vlot met elkaar in gesprek raakt. Zoals jullie weten heb ik een vlotte babbel dus dat gaat wel goed. Maar aangezien het uitgaansleven van hier vergelijkbaar is met dat van mijn thuishaven, voel ik me soms een tikkeltje ongemakkelijk. Ofwel...mannen en vrouwen zijn als bijtjes en honing (en andersom). En gezien de 'mannenzone' bij mij nogal op losse schroeven staat, vind ik dit zo nu en dan confronterend. Ik ga niet verder in detailles treden, maar niet altijd gaat alles prima en dat is evengoed part of the story (blog). Met de woorden van Roel (VanVelzen) in mijn hoofd, namelijk 'Als je jezelf niet leuk vind, dan straal je ook niets uit naar je omgeving', weet ik dat het voor mij deels een kwestie is van 'het' een kans (durven en leren te) geven. MAAR aangezien ik niet in Grenzeloos verliefd wil terechtkomen en dit niet de reden is waarom ik in Peru ben, houd ik me hier zo min mogelijk tot niet mee bezig. Na met Heather (mijn huisgenootje uit New Mexico) de taxi naar huis te hebben genomen en (een beetje) aangeschoten te hebben gemaneuvreerd met het deurslot (onder toeziend oog van de taxichauffeur), ben ik met een goed gevoel in bed beland. 'Buenas noches!' Gisteren en vandaag heb ik verder een beetje rustig aan gedaan. We hebben gezellig rondgelopen en nieuwe plekjes in Cuzco ontdekt. Ieder straatje hier leidt je hier wel naar een pleintje, hoekje, bijzonder uitzicht of verschillende winkeltjes. Een van de nieuwe plekjes is een lunchroom met super lekkere sandwiches en gebakjes. Een plek waar ik duidelijk niet al te vaak moet komen.. Gisteravond deed zich iets bijzonders in mijn woonplek voor, ik lag in bed te lezen en op een gegeven moment rammelt mijn bed en de spullen om me heen. Een aardbeving...de eerste keer in mijn leven dat ik dit meemaak en dan ook nog op een vreemde plek. Met enige twijfel of ik me niets verbeeld had, werd vanochtend mijn ervaring bevestigd door mijn huisgenoot. Mijn gastmoeder daarentegen was erg verbaasd en gaf aan niets te hebben gemerkt omdat ze al lag te slapen. Toch heeft het echt even flink gerammeld hier in Cuzco. Ondertussen zit het weekend erop en begin ik morgen al aan mijn derde week Spaans cursus. Morgen komen Enola en Leia terug van hun trip in de jungle, ik verheug me erop om nieuwe plannen met hun te maken voor de aankomende weken. Want een weekendje 'rust' is prima, maar het kriebelt me nu alweer om erop uit te gaan! Eerst morgen eens even naar de wasserette, hopende dat mijn kleren weer in de dezelfde kleur en maat uit de wasmachine komen. Genietende van het grote avontuur wat ik hier beleef, maar ook met smart wachtende op de geboorte van mijn petekindje en met spanning de huizenjacht van Joost en Sophie aan het volgen te zijn, voelt het alsof ik in hier in Peru (duizenden kilometers verderop) toch dichtbij jullie ben. Un beso en hasta luego, Ellen.