Home is not a place, it's a feeling
Heey allemaal,
Ja-jaa, zoals beloofd mijn laatste blog! Nog altijd dezelfde blog, maar vanuit een andere plek. Vanuit Hulsberg! Zoals denk ik de meesten van jullie al hebben kunnen lezen, ben ik vorige week na
een fijne vliegreis veilig en wel geland in Brussel. Hier stonden mijn ouders, Joost, Sophie, en ter verrassing nog twee vriendinnen mij enthousiast op te wachten. Ook was een van mijn vriendinnen
uit Peru, Leia, naar het vliegveld gekomen. Ofwel, een super ontvangst! In het vliegtuig heb ik een aantal keer mijn gedachten laten gaan over hoe het weerzien zou zijn, maar toen ik ze in de armen
viel, besefte ik dat het niet voor te stellen is. Het is een moment op zich, heel bijzonder! Het super ontvangst werd nog mooier toen ik thuis aankwam. Het begon al aan de deur, daar stond een mega
plakkaat met in het Spaans 'Welkom thuis Ellen'. Echter gaf pap me niet de tijd om dit uitgebreid te bekijken, hij wilde maar al te graag dat ik naar binnen ging. Nou laat ik me bijna nooit haasten
door mijn vader, maar gezien de verschrikkelijke kou hier in Nederland besloot ik zijn raad op te volgen. Niets door hebbende liep ik de woonkamer in....en geweldig wat ik daar aantrof. Oma's, opa
en de hele familie sprongen met toeters, bellen en ballonnen uit het donker op. En zelfs Minke was er ook....zo super. Een mooiere thuiskomst kon ik me niet wensen, wat een verrassing!!! Alsof ik
nog niet genoeg was verrast, kwamen even later ook nog een aantal andere vriendinnen van school binnengelopen. Echt heel speciaal om op deze manier thuis te komen, dat doet je toch wel wat moet ik
zeggen :)
Nu anderhalve week later, zit ik weer vertrouwd thuis aan de laptop. Met een schuin oog op het klokje van mijn laptop om te kijken hoe laat het is, merk ik dat ik gelijk een rekensommetje in mijn hoofd maak om te weten welke tijd het nu is in Cusco. Mijn tweede thuis waar ik anderhalve week geleden nog rondliep en nu duizenden kilometers uit mijn bereik ligt. Afgelopen week heb ik diverse malen mijn gedachten laten gaan over hoe onwerkelijk het eigenlijk is om in zulke korte tijd, twaalf uur, van Lima naar Amsterdam te reizen. De tijd is kort, maar het verschil is op vele vlakken onbeschrijfbaar groot.Voor de laatste keer neem ik jullie nog een keer mee naar mijn grote avontuur, naar mijn tweede thuis in Peru. Cusco.
Woensdag 24 december, de dag van de veelbesproken Kerstfair in het centrum van Cusco. Zoals ons al vele malen enthousiast was verteld door onze Peruaanse families, beloofde het vandaag een drukte
van jewelste te worden op Plaza del Armas. Deze dag staat namelijk in het teken van de jaarlijkse Kerstfair voorafgaande aan het Kerstfeest.
Na eerst samen met Ines te hebben gekokkereld ben ik samen met Cecilia, een van de dochters, de deur uit gegaan. En ja hoor..en of het druk was, op en rondom Plaza del Armas wemelde het van de
mensen. Na Marine (een reisgenootje) te hebben getroffen, hebben we ons tussen de grote menigte begeven. In de afgelopen maanden heb ik me weinig tot niet een toerist gevoeld, met Cecilia aan m’n
zijde werd dit gevoel nog eens versterkt. Alle dingen die verspreid over de grond lagen, naast de in kleermakerszittende Peruaanse vrouwen, kregen voor mij nog meer betekenis door de uitleg van
Cecilia. Want zo hadden veel dingen die hier lagen een speciale betekenis rondom de Kerstperiode. Wat ik vooral deze dag ben tegengekomen zijn poppenkleertjes. Maar niet voor de pop, voor 'kindje
Jezus'. Van jurkjes, tot mutsjes en sokjes. Voor mij een beetje vreemd, maar voor de Peruanen niet meer dan normaal. Op Kerstdag wordt Jezus aangekleed en in de kerststal gelegd. Die avond kwam ik
er in de kerk al gauw achter dat de pop Jezus niet alleen in het klein voorkomt, maar dat er ook velen in bezit zijn van de wat grotere variant. De 'Jezu'kes' in hun kerstkostuumpjes zijn ook
present in de kerk, en wel in de armen van de mensen. Ik vond het dan ook erg bijzonder om waar te nemen, maar een beetje ongemakkelijk voelde ik me eerlijk gezegd toch wel tussen al
die....popjes.
Behalve deze kleertjes waren er verder ook vele andere dingen te krijgen. Naast souvenirs hadden ze hier alle benodigdheden die je je maar kunt bedenken om ‘el nacimiento’ (de geboorte van Jezus)
aan te kleden. Van mos, plantjes en beeldjes voor de kerststal, tot aan slingers voor de kerstboom te versieren. Na uitgebreid alles te hebben bekeken, diverse lokale etenswaren te hebben geproefd
en de allerlaatste (nu écht de laatste) souvenirs te hebben gekocht vonden we het voldoende geweest en zijn we ter afsluiting nog even lekker in een cafeetje iets gaan drinken.
Na die avond nog even met mijn reisgenootjes een Cusqeniaans biertje ter ere van de Kerstmis te hebben gedronken, zat ik om acht uur samen met mijn familie in de kerk. Het voelde goed om net zoals ik dat ieder jaar thuis doe een bezoekje te brengen aan de kerk, maar verder zei me dit bezoekje helaas weinig. De pastoor was met name veel aan het woord. Mijn Spaans is dermate ontwikkeld dat ik me nu in vele situaties kan redden, maar de gebeden en preek daar kom ik geen wijs uit. De avond die volgde, betekende voor mij veel meer, het samenzijn met de familie en de buurvrienden was een speciale ervaring. Daar waar wij o.a. veel waarde hechten aan bijvoorbeeld mooie kleding om de Kerstmis ‘een speciaal tintje te geven’, zijn zulke dingen voor mijn gezin in Peru minder belangrijk. Het samenzijn, dat staat voorop: samen eten, cadeaus geven aan de (jonge) kinderen en gezellig samen kletsen. Na de nodige zoetigheden (paneton (cake met dezelfde ingrediënten zoals wij kerstbrood hebben), chocolaatjes, biscuitjes, chocolademelk) te hebben gegeten, begon de familie enkele seconden voor 00.00u enthousiast af te tellen. Om 00.00u omarmden iedereen elkaar en op straat vlogen de eerste vuurwerkpijlen de lucht in. De eerste van de velen die nog volgden. Niet lang hierna werd de champagne opengemaakt en stonden we even later met z’n allen buiten van het vuurwerk te genieten. Een van de (volwassen) zonen van Ines en Cesar had zich aangesloten bij een groepje en stond als een klein vrolijk kind zijn vuurwerk af te steken. Jullie kunnen je denk ik wel voorstellen dat dit hele tafereel voor mij als oud op nieuw voelde. Ik waande me thuis op 31 december, maar het was toch echt Kerstvond bij mijn gezin in Cusco. Hierna werd het vuurwerk nog even naar binnen gehaald. Want het is een gebruik om na de gelukswensen en het bidden, een vuurwerksterretje aan te maken en hiermee boven de jezu’kes in de kerststal rondjes te draaien. Bij mijn sterretje scheelde het niet veel, of de hele kerststal met Jezus en al ging op in vlammen.. Laat dat nu iets zijn wat ik graag wil voorkomen. Daar waar mijn eetlust al grotendeels verzadigd was door alle zoetigheden, stond me om 01.00 uur nog het kerstdiner te wachten. Het diner waarvan het hoofdonderdeel al sinds een paar dagen in onze keuken verbleef, el pavo ofwel de kalkoen. Dit om hem zo goed mogelijk op smaak te brengen voor het diner. De kalkoen was werkelijk niet te missen in de keuken, het was een flinke dame. De maaltijd was uiteraard niet compleet zonder het toetje, de gelatine in drie kleuren nog wel. Dit is erg zoet en wordt in vele smaken bereid. Het wordt in de straten van Cusco door veel vrouwen verkocht maar ook tijdens bijvoorbeeld een voetbalwedstrijd hebben zij het bij zich om te verkopen. Zoals jullie kunnen lezen, speelt het eten net zoals in Nederland een grote rol tijdens het Kerstfeest. Rond drie uur kon je me dan ook bijna het bed inrollen. ‘Provecho!’
Toen Kerstmis voorbij was, kon ik er niet meer omheen. Binnen enkele dagen was het zover, ik zou dit geweldige land gaan verlaten. Daar waar ik de afgelopen weken meerdere malen op een fijne manier over dit moment heb nagedacht, voelde ik me nu bij deze gedachten erg onrustig. Mijn vertrek naar huis betekent niet alleen het afscheid van onder andere Cusco en de vele mensen die ik gedurende mijn reis heb leren kennen, maar het is voor mij ook de afsluiting van een bijzonder hoofdstuk in mijn leven. Een hoofdstuk waar ik lang naar uit heb gekeken en veel voorbereidingen voor heb getroffen, maar wat vanaf het moment dat mijn reis werkelijk is begonnen, is omgevlogen. Maar zo heeft ieder einde, ook weer zijn begin. Ik ben ondertussen alweer anderhalve week thuis. Ik voel dat ik heimwee naar mijn leven in Cusco heb, maar daarnaast voel ik me ook weer op m’n plek tussen mijn vrienden, familie en alle andere dingen hier thuis. Ik wil graag mijn Nederlandse draad weer oppakken, waarbij het vinden van een baan een belangrijk onderdeel vormt. Het zal een uitdaging worden, maar ik zie het geheel als een leerervaring. Iedere brief die ik schrijf en ieder gesprek dat ik voer, kan ik weer iets waardevols uit halen. Als dat uiteindelijk leidt tot een baan, dan voelt het goed. En…zonder vertrouwen, gaat de ballon al helemaal niet op. Daarbij heb ik in Peru ervaren dat een ‘rechte’ weg naar je doel niet altijd het beste hoeft te zijn, even verdwalen kan ook goed zijn. Daar waar ik alvorens mijn reis met veel vragen zat en de behoefte groot was om een antwoord te krijgen op iedere vraag om de controle te kunnen bewaren, heb ik geleerd dat dit ook anders kan. Mijn reis heeft me laten ervaren dat het soms ook zonder plannen kan, door eraan te beginnen komt het vanzelf uiteindelijk goed. Van te voren heb ik me dit al vaker laten vertellen, maar als het op je pad komt, dan kun je er niet omheen en bouw je een manier om ermee om te gaan. En al de zijpaadjes die je neemt voordat het werkelijk is zoals je het voor ogen had of ‘goed’ komt, daar leer je alleen maar van en net die paadjes behoren ook vaak tot een van de mooiere momenten..
Gisteren las ik een mooie quote de facebook van een van mijn reisgenootjes, en zo is het maar net: "If you tell me, I will listen. If you show me, I will see.But if you let me experience, I will learn." [Lao-Tzu]
Liefs en tot gauw,
Ellen
End of my trip, start of a beautiful memory
Buenos dias lieve allemaal,
Allereerst, feliz navidad! Ik hoop dat jullie allemaal fijne kerstdagen hebben gehad met veel lekkers, gezelligheid en liefde.
Vanuit 'mi casa' in Cusco, schrijf ik deze blog. Het moment dat ik me altijd even 'afsluit' van mijn omgeving en met mijn geliefde Ipad terugkijk op de afgelopen tijd. Maar dit moment is niet hetzelfde als de vele voorgaande. Na bijna vier maanden hier in Zuid-Amerika, Peru, Cusco, te zijn geweest, is maandag de dag dat ik in het vliegtuig stap welke me terug naar 'thuis' zal brengen. Terwijl ik dit type voel ik een lichte kronkel in mijn maag en zwellen de tranen op in mijn ogen. Tranen die voortkomen uit de vele gevoelens en gedachten die zich deze dagen en de afgelopen tijd door mijn lijf hebben gekriebeld. Teveel om op te noemen; geluk, trots, verdriet... Het voelt als de dag van gisteren dat ik met mama, in november vorig jaar, de vrijwilligersbeurs bezocht en mam die dag te weten is gekomen dat haar dochter het niet enkel zou laten zitten bij het bezoek aan deze beurs. Het was het begin van een groot avontuur, en wel mijn plan om vrijwilligerswerk te gaan doen in het buitenland. Op dat moment nog niet zeker zijnde over welk land, maar een aantal weken later de eerste stappen te zijn aan het maken in het realiseren van mijn reis naar Peru. Een spannende tijd volgde, van de vele voorbereidingen die mijn avontuur steeds groter en echter maakte, en mij uiteindelijk brachten tot 13 september. De dag dat ik letterlijk en figuurlijk weggevlogen ben van mijn vertrouwde wereld en daarvoor in de plaats het voor mij op dat moment nog onbekende en grote avontuur ben aangegaan. Het voelt alsof ik in Nederland opgestegen ben als een vogel en sindsdien niet meer ben geland. De afgelopen maanden is mijn leven gevuld door ontelbare kleine en grote ervaringen. Ervaringen die mij hebben laten zien hoe waardevol reizen is en mijn emoties op de kop hebben gezet. Van een onzekere vogel die de tijd nodig had om te aarden in de Peruaanse wereld, koos ik er na een korte periode al snel voor voor mijn vleugels te spreiden en samen met mijn reisgenootjes de tijd van mijn leven te maken. En die tijd,...die was er! Ik heb momenten gekend dat mijn vleugels dichtgeklapt bleven en ik het liefste even thuis had willen zijn, waarvan het moeilijkste moment het verlies van mijn oom in Nederland is geweest. Maar dankzij mijn familie in Nederland, Ines en Cesar, mijn reisgenootjes, Gladys en de kinderen en al het andere moois om mij heen, lukte het mij om hiermee om te kunnen gaan. Het is onmogelijk om in een blog te kunnen beschrijven wat deze reis voor mij heeft betekend en dat ga ik ook niet doen. Ook denk ik dat ik hier in mijn voorgaande blogs (indirect) al veel over heb losgelaten. Daarnaast denk ik dat het voor sommige dingen moeilijk tot onmogelijk is om woorden te vinden voor wat hetgeen met mij heeft gedaan. Op zulke momenten is het vooral het moment zelf wat telt en mijn ogen die een mental picture maken en deze een plekje geven in mijn hart. Mijn hart, waar mijn reis voor altijd zal blijven bestaan en mee naar mijn thuis in Nederland gaat om daar weer nieuwe stappen te maken en ervaringen aan te gaan. Zoals een goede vriendin gisteren tegen mij zei in een app-je: 'Aan alles komt een einde, maar het is het begin van een hele mooie herinnering'.
MAAR het is nog geen maandag wat betekent dat ik nog altijd in Cusco ben, en mijn ervaringen nog altijd worden aangevuld door mooie dingen waar ik volop van geniet. Afgelopen weken heb ik bijzondere dingen gezien en meegemaakt. Een daarvan was de Clausura, the graduation van de kinderen op mijn vrijwilligerswerk. Daarbij was het ook gelijk het kerstfeest. Ik had me geen mooiere wijze kunnen bedenken om mijn periode als vrijwilligster af te sluiten. Want wat heb ik genoten van die avond. Op uitnodiging van Gladys heb ik een van mijn lieve reisgenootjes, Marine, die avond meegenomen. Ook Marine had net zoals mij (op mijn eerste dag) niet lang nodig om een indruk te kunnen vormen van Gladys. Gladys was die avond dan ook niet te missen, enthousiast zoals altijd had ze de touwtjes in handen en door het uitstralen van haar grote hoeveelheid aan liefde toverde ze een lach op de gezichten van zowel de kinderen als de ouders. Daarbij maakte de muziek, de versiering, het eten en bovenal het samenzijn het feest compleet. Ik heb genoten van het plezier wat de kinderen samen hadden, de trots waarmee de kinderen hun diploma aan hun ouders lieten zien en de vele momenten dat ze me aan de hand namen voor te dansen. En mijn inwendige mens is zeker niets te kort gekomen. Op een bepaald moment was het zover dat Marine en ik echt moesten passen want er kwam maar geen einde aan. Wat het meeste indruk op me heeft gemaakt is het weinige wat nodig is voor een groot feest met veel gezelligheid en trots naar elkaar toe. Ik heb die avond niet alleen zeventwintig kleine kanjers en een emotionele Gladys achter me gelaten, maar ook een stukje van mijn hart wat voor altijd in Santa Rosa zal blijven.
Na deze bijzondere Clausura besloot ik de Kerst even te laten voor wat het was en was het tijd voor mijn laatste trip van deze reis te maken. De Lares Trek. Met een groep van negen (zes chicas, drie chicos), een gids en drie koks hebben we vorig weekend drie dagen doorgebracht in de mooie natuur van de Sacred Valley. Gezien het een aantal jaren geleden is dat ik voor het laatst de huttentocht in Oostenrijk heb gelopen en ik weet dat ik niet een hele stevige conditie heb, vond ik het nogal spannend. Dat ik een beetje zenuwachtig was, bleek ook wel uit de nacht voorafgaande de trek. Die nacht heb ik bijna geen oog dichtgedaan. Het leek wel een van die nachten die ik vroeger had als ik jarig was, dan kwam ik van de spanning en vreugde ook niet in slaap. Herkenbaar misschien?! Na een (voorlopig laatste) douche te hebben genomen, ben ik gepakt en gezakt de deur uit gegaan waarnaar ik op Plaza del Armas de anderen zou ontmoeten. Daar waar de laatste mensen nog over het plein strompelden terugkomende van een avondje stappen, waren wij klaar voor vertrek. Met een busje naar Lares die ons de laatste kans gaf om nog even een oogje dicht te doen. Daar waar men normaal eindigt met ontspanning, ofwel de beloning is, begonnen we deze trek met een bezoek aan de Hot Springs (Thermaal baden) in Lares. Niet alleen de baden maar ook de omgeving maakte dat je even heerlijk kon ontspannen en wegdromen. Het voelde voor mij als een paradijsje (los van de geur). Ondanks dat het rondlopen in mijn bikini tussen de mensen niet mijn favoriete bezigheid is, heb ik genoten. Na dit bezoek was het tijd voor de werkelijkheid, en zijn we 'gereinigd en wel' begonnen aan hetgeen waarvoor we kwamen. De trek. Drie dagen van mooie natuur, gezelligheid, kou, inspanning en plezier volgden. Daar waar de eerste dag min of meer een 'opwarmer' was (letterlijk en figuurlijk), werd ons uithoudingsvermogen de tweede dag tamelijk op de proef gesteld. Na een lange tijd tussen de wolken bergopwaarts hebben gelopen, waarbij het laatste stuk een flink beroep deed op ons doorzettingsvermogen, hebben we allen met veel trots het hoogste punt van 4000meter bereikt. Boven aangekomen werden we onthaald door onze gids/paardenman; hij nam ons enthousiast in zijn armen en een dikke zoen volgde. Naast het warme onthaal van onze gids, werden we beloond met een verbluffend uitzicht. Daar waar de wolken eerst nog de spanning erin hielden, maakte deze al gauw plaats voor een wijd uitzicht over de ruige bergen en het meer gelegen in het dal (waar onze tent met lunch op ons wachtten). Een moment waar we allemaal van hebben genoten en onze (mental) pictures hebben gemaakt. Dit stuk heb ik niet geheel op eigen voet gedaan, deels heb ik op het paard (ook wel ons emergency kit) gezeten. Het was voor mijn reisgenootjes al erg zwaar, dus laat staan voor mij, al houd ik er eigenlijk niet van om voor de alternatieve manier te gaan. Maar als ik moet kiezen wat vermoeiender is, op een paard zitten of lopend bergopwaarts, dan weet ik het nog niet zo hoor. Naast dat ik mijn ademhaling nu onder controle had wat fijn was, moest mijn rug nu hard werken om in balans te blijven op het paard. In plaats van mijn ademhaling had ik op dat moment dus met een andere uitdaging te kampen. Vanaf het hoogste punt heb ik dan ook weer fijn mijn benenwagen ingezet en voelde het goed om de tocht op eigen krachten voort te zetten. Iedere middag en avond hebben we een stevige maaltijd gekregen, en kropen we na veel gezelligheid, plezier zingend onze tent in. De eerste nacht hebben we in een dorpje bij Peruanen in de 'tuin' gekampeerd en de tweede nacht in de volle, open natuur tussen bergen. Je kunt je voorstellen, de tweede nacht nog kouder als de eerste. Als je in beide nachten een kijkje had genomen in de tent van Marine, Michelle en mij, had je denk ik alleen maar slaapzakken gezien. Van top tot teen waren we ingepakt en probeerden we elkaar 'knuffelend' warm te houden. De eerste nacht moest ik hoognodig naar de wc (beter gezegd plasplek) maar ik vertikte het om ook maar een stap buiten m'n tent te zetten. Ondanks dat de kou niet zo prettig was, kwam dit het trekkingsgevoel wel zeker ten goede. Het was een avontuur in vele opzichten. Eten onder een tentzeil met kletterende hagel, 's avonds met onze hoofdlampjes gezellig bij elkaar zitten en schaamte kwam deze dagen niet ter sprake. Want met drie meiden op een rij een plasje plegen en je omkleden met de tent open daar keek niemand van op of om (althans, het hangt ervan af...). Behalve als je plasplek toch net iets teveel in het zicht is en je wordt begroet door een 'local' (ik was het niet....). Aansluitende op de locals, de klederdracht van de bergbewoners is erg kleurrijk. Het is bijzonder om de felle kleurtjes te zien opduiken tussen de natuur in de bergen. Zoals iedere regio zijn eigen sombrero (hoed) heeft, zo verschilt ook de kleding en de bijbehorende betekenis in de bergen. Ik denk dat ik jullie door bovenstaande wel enige indruk heb gegeven over dat de dagen 'lekker' back to basic waren. De derde dag zijn we steeds verder gedaald, werden de bergtoppen langzaam weer steeds kleiner en ontoereikender, liepen we in de regen langs de charmante huizen, om uiteindelijk met een voldaan gevel in het mooie dal van de Sacred Valley aan te komen. Ik heb mijn trek als heel bijzonder ervaren. Naast dat ik heb genoten van het avontuurlijke tintje, de geweldige natuur en bovenal het plezier in de groep, voelt het voor mij als een nieuwe overwinning en heeft het me het vertrouwen teruggegeven dat ik in staat ben om zulke activiteiten (met enige hulp) te volbrengen. En last but not least, het was een stukje nostalgie voor mij, tijdens het wandelen passeerden vele waardevolle herinneringen uit voorgaande huttentochten (met mijn familie in Oostenrijk) de revue in mijn hoofd. Kortom: ik ben weer een unieke ervaring rijker en...het heeft mijn reis tot slot meer dan compleet gemaakt. Zo..eigenlijk was mijn plan om jullie ook over mijn bijzondere Peruaanse kerst ervaring te vertellen maar gezien mijn blog alweer de nodige lengte heeft bereikt, bewaar ik dit voor mijn volgende en tevens laatste blog. Dus jullie houden nog iets te goed van me :).
Lieve familie, vrienden en kennissen, ik ben dan wel alleen in het vliegtuig naar Peru gestapt, maar ik heb geen moment het gevoel gehad dat ik alleen in dit avontuur stond. Reacties op mijn blogs, op mijn foto's op Facebook, app-jes, de momenten dat jullie de tijd namen voor een Skypie; jullie waren er..en reisden als het ware met mij mee. Het lukt me niet om de juiste woorden te vinden voor wat dit voor mij betekent, wel weet ik dat het van ontelbare waarde voor mij en mijn reis geweest. Ik hoop dat jullie hebben genoten van mijn verhalen en dat jullie vanuit Nederland, mijn tweede thuis Peru, ook een beetje hebben leren kennen.
Dank jullie wel kanjers dat jullie samen met mij dit avontuur zijn aangegaan!!
Voor de laatste keer heel veel liefs uit Peru,
van Ellen(sita).
Verschil van leven maar niet van waarde.
Hola lieve volgers,
Na diverse blogs te hebben geschreven, wil ik graag in het bijzonder iets schrijven over mijn vrijwilligerswerk hier in Peru.
Zoals jullie weten werk ik op een kleinschalige school, in Peru wordt dit ook wel een jardin (spreek je uit als gardien) genoemd. De school is gevestigd in San Sebastián. De stad Cusco bestaat uit diverse districten, San Sebastián is er hier een van. Dit district is samen met San Jeronimo en het bergdisctrict een van de arme delen in Cusco. Dit geeft mijn lerares Gladys ook zelf eerlijk aan. Per maand krijgt Gladys 70 dollar aan loon. Hier ben ik best van geschrokken toen ze me dit vertelde en het liet me realiseren in welke luxe ik (vaak onbewust) leef in Nederland. Deze 70 dollar is te verklaren vanuit het klassensysteem waar men hier in leeft maar het het heeft er ook mee te maken dat tot en met de universiteit de ouders geen schoolgeld hoeven te betalen. The gouverment vindt dat ieder kind recht heeft op educatie, wat een mooi streven is. Echter is er een groot verschil tussen arm en rijk zichtbaar in Cusco. Zoals ik al zei is Cusco verdeeld in diverse districten. Zo is er een groot verschil te zien tussen het deel waar ik vrijwilligerswerk doe en het centrum van Cusco. Het centrum van Cusco straalt door zijn rijke historie, welke is terug te zien in onder andere de straten en gebouwen, veel macht en pracht uit. Naast deze pracht ligt de kwaliteit van de straten, de huizen, en het welbevinden van de mensen in San Sebastián een stuk lager. Het verschil geldt niet alleen tussen de districten, binnen de districten is dit ook zichtbaar. Zo is er bijvoorbeeld een jaar geleden op de grens van San Sebastián en Cusco (centrum) een heuse shoppingmall gebouwd welke is voorzien van moderne winkels, een bioscoop en diverse restaurantjes. Met grens bedoel ik enkel een bord wat aangeeft dat je op dat moment St. Sebastián binnenrijdt. Toen ik voor het eerst binnenliep in de mall (Real Plaza wordt het genoemd) ging ik door een ware cultuurschok. Ik geloofde niet wat ik zag. Vijf minuten geleden aanschouwde ik nog een vervallen huis en op dat moment bevond ik me in een waan van luxe. Het voelde bijna ongemakkelijk om rond te lopen over de blinkende vloer en langs de winkels, de een nog moderner en duurder dan de ander. In een woord, geshockeerd. Hoe is het mogelijk dat er op nog geen halve kilometer zo'n verschil kan zijn? Waarom deze luxe en in St. Sebastián leven ze met 10 mensen in een klein huis met als vloer zand/aarde? Het is een vraag die niet alleen in Cusco voorkomt, maar ook in de andere steden in Peru en in vele andere landen op deze wereld. Het is een vraagstuk waar de wereld allang mee kampt maar er zijn zoveel aspecten die hier invloed op hebben. Want zo heeft het ook een andere kant, want naast dat de lerares een moeilijke thuissituatie heeft wil ik jullie graag voorstellen aan een onwijs sterke, hartelijke vrouw die met veel kennis en passie lesgeeft aan en zorgt voor haar, zoals zij zegt, 'angelitos' (engeltjes). Een vrouw die heel realistisch in het leven staat en ondanks de armoedige situatie waar ze in leeft alles eruit haalt wat erin zit. Het is denk ik de meest enthousiaste vrouw (samen met Miss Happiness in Monduli-Tanzania) die ik tot nu toe in mijn leven heb ontmoet. Afgelopen week had ze veel last van haar maag, maar ondanks dat stond ze iedere dag weer met een grote lach voor de klas. Nee het kwam absoluut niet ter sprake om naar huis te gaan toen dat voorstelde... Lieve volgers, mag ik jullie voorstellen aan Gladys.
In San Sebastián zijn diverse jardins waar vrijwilligers werken. Vanaf mijn huis, wat ligt in een ander district, Wanchaq, ben ik ongeveer een halfuurtje onderweg met de bus. Aangezien ik niet veel keuze heb in welke bus ik kan nemen, beland ik vaak in een kleine bus waarin we knusjes met TEveel mensen worden ingepropt. Ach zo heeft alles wel z'n charme.. In de school waar ik werk, ondersteun ik Gladys gedurende de ochtend in het lesgeven aan en begeleiden van zeventwintig kinderen in de leeftijd van 3 tot 6 jaar. Het zijn allemaal schatten van kinderen (niet altijd natuurlijk) die allen op hun eigen manier intelligent zijn. Ze leven onder armoedige omstandigheden en komen al vroeg in aanraking met het zien van o.a. geweld en seksuele situaties. Dit is ook sterk terug te zien in het gedrag van sommige kinderen. In veel gevallen is er sprake van eenoudergezinnen en leven de kinderen dus in de middag veelal op straat omdat moeder moet zorgen dat er brood op de plank beland.
Mijn ervaring als vrijwilligster is gedurende de afgelopen zes weken steeds interessanter voor mij geworden. De band met de lerares en de kinderen maakt dat ik me vrijer en beter ben gaan voelen in mijn handelen binnen de vrijwilligersplek. Zoals ik eerder in een blog al aangaf vormde de taal in begin een tamelijke drempel voor me in de wijze waarop ik de met de kinderen kon communiceren en hen kon begeleiden. Het voelde als een stukje machteloosheid. Machteloosheid omdat ik dingen zag gebeuren en daar vanuit mijn ervaring en kennis op wilde reageren, maar dit niet positief tot uitvoering kon brengen doordat ik belemmerd werd vanwege mijn beperkte woordenschat. Ik weet niet of ik het bij het juiste eind heb maar ik denk dat ik op een andere manier die belemmering ervaar dan bijvoorbeeld Leia. Leia is net afgestuurd aan het voortgezet onderwijs en kijkt dus denk ik ook anders naar dit werk. Met een meer open en als het ware 'lege' blik wat specifieke kennis en ervaring betreft. Automatisch en onbewust wordt mijn handelen beïnvloed door de kennis en ervaringen die ik reeds in dit werkveld, met kinderen, heb opgedaan. Ik reageer op de situaties maar in mijn hoofd weet ik dat ik eigenlijk anders zou willen. Ik weet bijvoorbeeld dat het goed is om bij kids de dingen en situaties voor te zijn, je moet als het ware altijd een stapje vooruit denken. Als je bijvoorbeeld in een speeltuin met de kids arriveert en je ziet daar verderop prikkeldraad in de struiken liggen, dan zeg je alvorens je hen vrij laat spelen 'Wees voorzichtig met de prikkeldraad, ik wil niet dat jullie hiermee gaan spelen'. Ofwel ik ben duidelijk naar hen. Dit kan voor hen heel helpend zijn omdat ze dan weten wat van hen verwacht wordt. Zo ligt er op het moment een berg restafval en stenen op het pleintje bij de school, uiteraard rennen de jongens deze berg op en gaan met de steentjes gooien. Het punt is dat ik op dat moment snel moet kunnen reageren, want vijf seconden nadat ze de berg gespot hadden vlogen de steentjes als door de lucht. Die vijf seconden zijn voor mij niet genoeg om mijn Spaanse brein te openen en te reageren naar de kinderen toe. Na verloop van tijd weet ik dit wel omdat ik me kan voorbereiden, maar de onverwachte situaties blijven moeilijk. En gezien het leven uit veel onverwachte dingen bestaat, wordt er een groot beroep gedaan op jou als persoon en de wijze waarop je reageert. Echter merk ik dat het nu al veel beter gaat. Naast dat mijn Spaanse taalvaardigheden (veelal onbewust, stiekem wel beetje trots haha) zijn toegenomen, komt dit ook doordat de band tussen de kinderen en mij is gegroeid. Zij voelen zich denk ik al meer op het gemak bij me en ik weet ook al een beetje wie, wat op welke momenten nodig heeft. Sommige kinderen hebben bijvoorbeeld meer stimulatie nodig bij het maken van de oefeningen in het werkboek, andere kinderen vinden het leuk als ik met ze lees, weer andere kinderen vinden het gezellig om een babbeltje te maken en van de jongens weet ik dat als ze buiten zijn ik een extra oogje in het zeil moet houden. En zo heeft ieder kind wel z'n eigen 'schilderijtje'. Naast dat ik kinderen beter heb leren kennen, heb ik nu ook al meer 'in de sjmieze' (in de gaten) hoe de ochtend verloopt. Dit maakt dat ik beter kan anticiperen op wat er gebeurt en al meer initiatief kan tonen.
Iets wat ik niet had verwacht, maar wat Gladys zeker wel doet, is dat ze doelgericht handelt. In Nederland wordt het doelgericht handelen als heel belangrijk bestempeld, bijna alles wat we doen in het contact met het kind of de volwassene moeten we kunnen legitimeren naar onder andere collega's binnen de instelling en het directe netwerk van de betreffende persoon toe. Alvorens mijn reis heb ik deze kennis en ervaring geparkeerd in een laatje in mijn gedachten en ben met een bewust open blik begonnen aan mijn vrijwilligerswerk. Ik wilde voorkomen dat bepaalde misschien onrealistische verwachtingen op basis van mijn eigen (stage)ervaringen en kennis het moeilijk(er) konden maken om de werkwijze van de vrijwilligersplek een eerlijke kans te geven. Echter ben ik er gedurende de afgelopen weken achtergekomen dat Gladys een eenduidige en vaste lijn heeft in haar manier van lesgeven. Zo zijn we nu bijvoorbeeld met de getallen bezig. Er zijn tal van manieren om een kind van 1 tot 10 te leren tellen. Gladys heeft daarbij haar manier. Ze legt allereerst de basis uit en zet vervolgens het ervaringsgerichte leren in. In de basis vertelt ze op het white bord iets over het betreffende getal. Bijvoorbeeld nummer 7. Ze gebruikt de regenboogvlag (vlag van Cusco) waar zeven kleuren op staan afgebeeld als middel om te laten zien dat dit 7 kleuren zijn. Ze doet dus niet alleen een beroep op het gehoor van de kinderen maar ook op de visus, ze wisselt het af. Tijdens deze uitleg maakt Gladys veel gebruik van interactie, op een enthousiaste wijze bevraagt ze de kinderen. Na dit te hebben gedaan gaan we met de kids naar buiten en spelen we een spel, een spel waarbij de muziek aan wordt gezet en de kinderen vrij mogen dansen. Zodra de muziek wordt stop gezet, moeten de kinderen groepjes maken van het betreffende getal. Om het een beetje een actieve en plezierige dimensie te geven, moeten ze zo snel mogelijk groepjes proberen te maken. Aan de gespannen gezichten van de kinderen is te zien dat dit zeker werkt. Na deze activiteit, waarin ze even lekker hebben kunnen bewegen, gaan we terug naar de klas waar ze aan de hand van materialen het tellen gaan oefenen. Iedere tafel krijgt een berg met flessendopjes en de bedoeling is dat ieder kind voor zich 7 dopjes moet verzamelen. Hierbij oefenen ze het tellen en ze zijn met materiaal bezig. Echter verloopt dit onderdeel van de les wel altijd een beetje onrustig. Gladys laat de kids vrij lang met de dopjes aanmodderen. En wat denken jullie dat gebeurt als kinderen vrije tijd krijgen met zulk materiaal? Juist, na vijf minuten vliegen de dopjes door de ruimte, is de vloer bezaaid met het materiaal en beginnen de kinderen elkaar te vervelen want 'hij heeft mijn dopje afgepakt....'. Ik probeer dit te beperken door eerder met de beloning te beginnen, want ieder kind dat het juiste aantal dopjes heeft en telt wordt beloont met een stempel 'champion met een beker' op zijn/rechter hand. Zoals in Nederland bijvoorbeeld gebruik wordt gemaakt van het beloningssysteem in de vorm van stickers, worden hier stempels gebruikt. Dit heeft zichtbaar effect; de kinderen laten altijd met veel trots de stempel aan elkaar zien. Dat de stempel op de rechter hand wordt gezet is een belangrijk detaille want enkel de rechter hand mag hiervoor worden gebruikt. Dit heeft te maken met de rechten van de kinderen. Tot slot doen we een groter beroep op de concentratie van de kinderen want dan is het tijd voor de schrijfoefeningen in het werkboek. Hierbij wordt dus met name de fijne motoriek getraind. De kinderen slagen erin om deze oefeningen goed te maken, een ieder op zijn eigen tempo. Wel wordt de nauwkeurigheid helaas belemmerd doordat de kinderen snel willen zijn. Ze zijn altijd erg met elkaar aan het vergelijken en de een wil snel dan de ander zijn en andersom. Zodra de kids een bladzijde af hebben is het weer tijd voor een stempel en klinkt het 'profe, profe!' door het lokaal. 'Profe' is een afkorting voor profesora en betekent juffrouw. Op het moment kan ik dit wel goed 'handelen' maar ik denk als Leia, de andere vrijwilligster volgende week weg is mijn oren weer zullen 'tuuten' zoals de eerste weken. Maar komt goed. Aan de hand van het onderdeel leren tellen heb ik jullie hopelijk een goede indruk gegeven van de manier waarop wordt lesgegeven. Er wordt dus bewust over nagedacht. Dit is een voorbeeld van de educatie. Zoals ik ook al in mijn andere blog heb verteld, gaan we er ook regelmatig met de kids op uit. Zo hebben we al een bezoek gebracht aan het politie bureau, een meubelmaker, een bakker en de kerk. Ervaringen als deze maken altijd veel indruk op de kinderen, het is voor hun een waar uitje. Ik ervaar deze uitjes ook altijd als erg leuk. Vind het bijzonder om te zien op welke manier de mensen hier hun vak uitoefenen en om te te zien wat dit voor een invloed heeft op de kinderen. Daarnaast is het altijd een avontuur op zich om met zeventwintig kinderen op pad te zijn.
Na het educatieve gedeelte volgt altijd el desayuno (het onbijt) voor de kinderen, ofwel arroz con leche wat rijst met melk inhoudt. Soms voegt Gladys chocolade toe of wordt de rijst vervangen door choclo (mais). Alvorens het ontbijt gaan we met de kinderen de handen wassen, ik vind het fijn om te zien dat de hygiene binnen de school redelijk goed wordt gewaarborgd. Zo heeft de tandartsassistente al twee keer een bezoek gebracht aan de school om samen met de kinderen de tanden te poetsen. Zij gaaf aan dat ze twee keer per maand op bezoek komen. Naar mijn mening zou het super zijn als de kids (na het eten) voordat ze naar huis gaan hun tanden poetsen op school. Want aan de tanden van de kinderen te zien is het tandenpoets ritueel thuis geen gewoonte. De reden dat ik hieraan denk heeft ook deels te maken met het feit dat ik vanuit Nederland materiaal t.a.v. tandenpoetsen (zoals tandenborstels, tandpasta, tabletjes die aantonen welke delen van het gebit meer aandacht verdienen) heb meegenomen. Dit materiaal is een schenking van Tandartsenpraktijk Heijnen in Hulsberg aan de kinderen. Met hen heb ik kunnen regelen dat ik dit materiaal kon meenemen, iets waar ik uiteraard erg trots en de praktijk ook heel dankbaar voor ben. Ik heb Gladys ingelicht over de spullen en volgende week neem ik ze mee naar de school (want het heeft helaas even geduurd voordat het pakket met de post van Nederland is aangekomen in Cusco, gezien mijn bagage helaas al aan zijn maximum zat).
Zo, ik denk dat deze schenking een mooi iets om mijn blog mee af te ronden. Dit gezien ik zie dat mijn blog alweer erg lang is geworden. Sorry als ik aan het schrijven ben, kan ik mijn gedachten en typen niet onder controle houden. Afgezien van het gegeven dat ik nooit een kei ben geweest en zal worden in het kort van stof zijn, laat dit wel hopelijk ook zien dat ik met veel enthousiasme mijn rol als vrijwilligster binnen de school Santa Rosa vervul. Het is voor mij onmogelijk om triest of chagrijnig te zijn op mijn werk, want zodra ik het poortje van de school binnenloop word ik enthousiast verwelkomt door de kids middels knuffels en vrolijke begroetingen. Echter blijf ik alert op mijn rol en wil ik voorkomen dat ik onmisbaar wordt. Dat is naar mijn mening erg belangrijk als vrijwilliger zijnde, t.a.v. met name het hechtingsproces met de kinderen en de taken die ik vervul. Ik voel dat ik zeker van toegevoegde waarde ben op het project en het voor mij een immense leerervaring is, maar ik probeer iedere dag in zoverre dat mogelijk is alert te zijn op mijn rol en gedrag t.a.v. zowel de kinderen als mijn samenwerking met Gladys.
Liefs uit Peru van Ellensita (Gladys die mij zo noemt)
En...hasta pronto! <3
No time for blogs...when you are having fun!
Hola amigo, como estas?
Alvorens ik aan deze blog begon met schrijven, heb ik eerst een kwartier naar mijn scherm zitten te staren. Want...waar te beginnen? Als ik terugkijk op mijn vorige week waren het stuk voor stuk zeven bijzondere dagen, en iedere dag op zijn eigen wijze. Samen met Enola en Leia heb ik tien dagen (ondertussen al drie weken) geleden het boleto touristico gekocht. Dit is een ticket wat mij (als toerist) toegang geeft tot diverse attracties en plaatsen in en rondom de Sacred Valley. De Sacred Valley is een vallei, ofwel gebied, waarvan Cuzco een van plaatsen is. Kortom, genoeg reden om er iedere dag op uit te gaan. Dit hebben wij dan ook zeker gedaan, tien plaatsen in welgeteld acht dagen.
Op zondag hebben we onze eerste trip met het boleto touristico gemaakt. Na ongeveer drie kwartier in de bus te hebben gezeten, kwamen we met welgeteld zes meiden aan in Tipon. Tipon staat met name bekend om zijn/haar kanalisatie systeem. Dit wordt nog tot op heden gebruikt en vervult een belangrijke rol. In Tipon werd ons al gauw duidelijk dat we nog een 'stukje' moesten lopen richting de ruïnes. Gezien het zonnetje scheen en de beentjes strekken geen kwaad kon, begonnen we nietsvermoedend aan onze wandeling richting onze eindbestemming. Echter kwamen we er gedurende het lopen achter dat het langer bleek te zijn dan gedacht en besloten we een taxi te nemen. Ofwel, de taxi raadde ons aan bij hem in te stappen (uiteraard). Na enig passen en meten, startte de fiat zijn motoren en begon zijn reis opwaarts. In de taxi werd ons al gauw de kleren van het lijf gevraagd over waar we vandaan kwamen en om welke redenen we in Peru verbleven. Ondertussen zit er ongeveer al een geautomatiseerde riedel in mijn hoofd, aangezien ik weinig taxiritten in stilte doorbreng met de Peruaanse taxichauffeurs. Deze chauffeur was erg open en vertelde hij naar onze interpretatie over dat hij een vriendin/kennis heeft in België. Enola en Leia gingen hier enthousiast op in, echter kwamen ze er op een gegeven moment achter dat hij bedoelde dat hij graag een vriendin zou willen die in België woont. Op zulke momenten komen meestal de fictieve novio's (vriendjes) bovendrijven en wordt er nog andere onzin uitgekraamd. Na de nodige pufjes en kreuntjes is het de Fiat gelukt aan te komen op plaats van bestemming en ontvingen we de eerste stempel op ons boleto touristico. We hebben die middag op ons gemakje rondgelopen, foto's gemaakt en uiteraard genoten van de natuur en het uitzicht. Deze gezellige dag hebben we afgesloten met een lekkere koffie in Cusco en Enola, Leia en ik hebben door een bezoek te nemen aan de markt onze souvenirs uitgebreid.
Maandag en dinsdag hebben we onze culturele tour beperkt tot onze thuishaven Cusco door diverse musea te bezoeken. Een museum heeft van ons door o.a. de kleine oppervlakte, muffe geur en verouderde tentoonstelling een dikke no gekregen, in tegenstelling tot een andere waar we enthousiast naar buiten stapte. Hier hebben we een dansshow bezocht waarin vrouwen en mannen in traditionele kleding diverse Peruaanse dansen uitvoerden. Dit onder begeleiding van een orkest, waardoor het een nog meer speciale dimensie kreeg.
In de ochtend deze de dag hebben Gladys en ik (vrijwilligerswerk) samen met de kids een bezoek gebracht aan het politiebureau, ofwel el amigo de policia. Ze kregen niet alleen uitleg over wat er zoal gebeurd in een politiebureau maar het stoplicht werd ook duidelijk onder de aandacht gebracht bij de kinderen. Al vraag ik me denk ik wel iedere dag hier in Cusco af in hoeverre men hier waarde aan hecht. Maar ondanks dat is het een positief gegeven dat aan de kinderen wordt overgebracht dat het wel zeker een belangrijke functie heeft, al lijkt dat misschien niet altijd zo.. Uitstapjes als deze vinden vaker plaats op mijn vrijwilligerswerk. Ik word er enthousiast van als ik zie in welke (hoge) mate zulke activiteiten de aandacht trekken van de kinderen. Ik denk dat dit naast de lessen in de klas een hele goede manier is om kinderen iets te leren/bij te brengen, namelijk door het ze zelf te laten ervaren. En er vervolgens samen in de klas op terug te komen door erover te praten en bijpassende werkjes en opdrachten te maken. Ondertussen hebben we al meerdere uitstapjes gedaan, zo zijn we naar een meubelmaker (carpinter), een bakker (panadera) en de kerk geweest. Een bezoekje aan de kerk omdat deze maand de welgewaardeerde heer 'San Martin' centraal staat. Afgelopen week heb ik gefascineerd zitten te luisteren en te kijken naar het verhaal wat Gladys aan de kinderen vertelden over San Martin, de wijze waarop deze heer de mensen en dieren (hond, kat, muis) in zijn omgeving wilde opvangen. Ze vertelden het verhaal zonder boek maar door de wijze waarop ze bewoog, keek en sprak was dit ook geheel overbodig. Het herinnerde me aan mijn stagebegeleidster Yvonne die ook altijd op een enthousiaste en interactieve wijze verhalen vertelde aan de kids. Gedurende deze weken is ook de tandarts (tandarts assistenten denk ik) langs geweest. Ieder kind heeft hier een tandenborstel op school, maar dit was de eerste keer dat ik zag dat ze werden gebruikt. Samen met de mevrouw en meneer gingen de kids de tanden poetsen met een middel wat door hen werd gegeven. De tanden werden verder niet nagekeken. Na te hebben gevraagd vertelden ze me dat ze twee keer in de maand een bezoek brengen aan de school. Het is goed dat dit wordt gedaan maar het hangt af van het thuisfront of het echt zin heeft. Want daar moeten ze het voortzetten. Alvorens mijn reis heb ik een bezoek gebracht aan mijn tandarts in hulsberg en met hen kunnen regelen dat zij mij diverse materialen wilden geven ter donatie aan de school in Peru. Naast doneren vind ik het gebruik natuurlijk het belangrijkste, om kids spelenderwijs te leren hoe belangrijk tandenpoetsen is. Het is een hele mooie donatie waar ik erg blij mee ben en wil hen er graag ook blij mee maken. Echter pasten de materialen niet in mijn koffer, wat betekent dat ik nog altijd aan het wachten ben op het moment dat het pakket zal arriveren in Cusco. Maar geduld is een schone zaak, komt goed.
Enola, Leia en ik hebben onze week een Halloween achtig tintje gegeven door naar de film Annabel te gaan. Dit is een film over een pop en wordt in diverse landen verboden. Dit laatste was voor ons voldoende reden om er de kriebels van te krijgen. Echter viel het mee, het was minder eng dan verwacht. Maar dan spreek ik namens Leia en mij, Enola krijgt er nu nog kippenvel van. Wat hebben we gelachen met haar. Alvorens de film had ze zich een portie popcorn gekocht maar aan het einde van de avond lag bijna alle popcorn op de grond. Telkens als er iets gebeurde in de film dan vloog weer een kwart van haar portie de lucht in aangezien ze zich verschool achter de doos waar de popcorn inzat. Geweldig...wat hebben we plezier gehad. Woensdag...het is gedaan met de girlstalk, Borja is weer back in town. Al beperken we onze praatjes niet als hij er bij is, moet ik zeggen. Arme kerel haha. Het viel te merken dat we blij waren elkaar weer te zien want enthousiast deelden we elkaars verhalen over de ervaringen van afgelopen dagen. En Borja had zelfs een presentje voor ons, een armbandje gekocht in de Machu Picchu. Wat kunnen mannen 'soms' toch lief zijn..
Die dag stond verder nog op de planning om naar Pikillakta te gaan. Niet wetende waar we terecht zouden komen, vertrokken we in de late middag met de lokale bus naar Tipon alwaar we hoopten een bus te kunnen nemen naar Pikillakta. Verder dan hopen is het niet gekomen, want aangekomen in Tipon was er geen bus te bekennen die ons op plaats van bestemming kon brengen. Wel wisten we een (lees ook echt maar 1) taxi te spotten en bood hij zijn diensten aan voor welgeteld 15 soles. Uhm....duidelijk, deze taxichauffeur weet dat er geen bussen rijden, maar dat er wel toeristen zijn die in Pikillakta willen komen. Genoeg reden om er een lekkere prijs in te gooien. Na een taxiritje van 10 minuten kwamen we aan en eerlijk waar, op drie mensen na waren wij de enigen in deze pre-Inca plek, een grote ruïne, omhuld door het wijde landschap en bergen. Ofwel de middle of nowhere. Vergezeld door muziek, onze tourguide Leia en heel veel gelach hebben we rondgelopen. Voorbereidend op het gegeven dat onze weg terug met de benenwagen zou worden, hadden we het geluk dat we met de lokale werkers mee terug konden naar Cuzco. In een grote touringcar vol Peruanen hebben we Pikillakta lachend achter ons gelaten. Wat een geweldige flop, ondanks dat deze trip van ons niet de meeste sterren verdiend is het wel een dag waar we nu nog altijd over napraten...of beter gezegd lachen.
Naast de uitstapjes hebben we ook gefeest, want door de verjaardag van zowel Enola als Leia was daar zeker reden toe. Samen ontbijten met taart, op het vrijwilligersproject van Enola fruitsap en cake eten met de kids en met z'n allen lunchen (dineren) in Enola's hostfamily, maakte dat het een heel bijzondere dag was. Op het vrijwilligerswerk hebben we niet alleen gesnoept met de kids maar vooral ook gedanst en gezongen. Het was geweldig!!! Helaas had de dag niet zo'n leuk einde voor mij.. Tijdens het poolen ging ik voor 'n momentje met Leia op het balkonnetje zitten. Zittend op een kruk, leunend tegen de deur, genietend van de frisse lucht (enigszins aangeschoten) werd dit momentje verstoord door Laurenz die de deur van binnenuit opende. Ik hoef denk ik niet te vertellen wat hierna gebeurde...eerlijk gezegd kan ik dit ook niet precies vertellen. Wat ik wel weet is dat ik op de grond lag met knallende hoofdpijn, met om me heen allemaal verbaasde en enigszins bezorgde gezichten. IJs en een goede nachtrust heeft wonderen verricht want gelukkig heb ik er niet veel last van gehad. Even terzijde, ik was eerlijk waar niet dronken. Mijn verstand won het van m'n feestmood, tegenstribbelend ben ik naar huis gegaan...
De overige dagen waren ook gevuld met mooie dingen. Zo zijn we vrijdag naar Sacsaywaman geweest. Dit is gelegen in de heuvels van Cuzco. Het is op Machu Picchu de grootste Inca ruïne in Peru. En het is super, ongelofelijk hoe groot de stenen zijn en hoeveel het er zijn. Met op de achtergrond een muziekje, op ons hoofd een lekker zonnetje, hebben we genoten van het mooie uitzicht over ons stadje Cusco. Chillen en tegelijkertijd cultuur snuiven. Zaterdag zijn we naar Maras en Moray geweest. Ondanks de regen vond ik de zoutvlakten van Maras erg indrukwekkend. Natuurlijk heb ik het ook even geproefd. Zondag hebben we onze cultureelweek afgesloten met drie mooie plekken in de Sacred Valley en 's avonds een laatste gezellige feestavond in the Wildrover met Borja, voor zijn vertrek terug naar zijn thuis in Spanje.
Doordat ik een tijdje geen blog meer heb geschreven, is deze week ondertussen al ongeveer een drietal weken geleden. Sorry lieve mensen, ik houd jullie graag op de hoogte en ik schrijf ook graag maar de laatste weken vliegt de tijd. Ik heb niet echt het moment gehad om rustig te bloggen. Jullie moeten maar denken, het is een goed teken. Want het betekent dat ik veel onderneem en het dus goed naar m'n zin heb met mijn reisgenootjes en gastgezin. Ik heb nog altijd heel fijn contact met mijn beide gastouders, ze zijn heel geïnteresseerd en zorgzaam. Ze blijven me ook nog altijd verassen, vorige week kwam ik een doordeweekse avond thuis en besloot Inez nog een borreldrankje te maken. Vino caliente, een warme wijn. Het was rico (heerlijk). Voordat ik naar huis kom wil ik zeker het recept. Naast dat ik het lekker was, vond ik het vooral heel leuk omdat ze het zo spontaan doet.
Op het moment dat ik het tweede deel van deze blog schrijf, zit ik in de bus van de Peru Hop. Ofwel tijdens mijn weekje vakantie, het klinkt misschien gek maar zo voelt het wel voor ons. Cusco is ons thuis en nu zijn we een trip aan het maken door diverse plaatsen in en nabij de kust met als eindbestemming Lima. Vanavond arriveren we in Lima waar we nog drie nachten blijven. We hebben erg genoten afgelopen dagen en zetten dit hopelijk voort (maar dat zal zeker). Ik zal zeker een blog schrijven over onze ervaringen. Zaterdag reizen we per bus terug naar Cusco wat inhoudt dat we ongeveer 20 uur onderweg zijn. Maar komt goed, hopelijk kunnen we lekker slapen. Als ik thuis kom, dan is het voor een week een drukke boel in mijn gastgezin. Ze hebben zowel voor een week bezoek van hun schoonzoon en een student met zus die een aantal jaren geleden bij hun is verbleven net zoals ik nu. Ofwel veel gezelligheid en leuk om nieuwe mensen te leren kennen.
Over twee weken zit de reis van Leia erop en vertrekt ze terug naar België. Een week later Enola, zij gaat haar avontuur voorzetten in Guatemala. Gaaf hè! weet nu al dat het niet makkelijk voor me gaat worden maar ik probeer er niet teveel aan te denken en te genieten van de tijd die we nu nog samen hebben. Ik ben supertrots op alle momenten waar we op terug kunnen kijken en wil er nog drie mooie weken van maken samen. Ofwel enjoy the moment!!! Aansluitend op bovenstaande, na deze week liggen er nog zes weken voor me in het verschiet in Peru. Zes weken? zullen sommigen van jullie misschien denken, dat is toch te weinig. Het is inderdaad minder dan wat ik in eerste instantie van plan was. In plaats van medio januari kom ik eind december naar huis. En wel op 30 december land ik in Brussel. Ik heb ervoor gekozen om mijn laatste vrije weken in Peru te skippen omdat het goed zo is. Het klinkt misschien gek maar ik vind het niet meer nodig om dan alleen te gaan reizen omdat ik gedurende mijn reis al heel veel kansen heb gekregen en genomen om grote en kleine tripjes samen met mijn reisgenoten te maken. Daarnaast wordt het voor mij praktisch gezien ook moeilijk om rond te reizen vanwege o.a. mijn bagage. Het is beslist niet vanwege heimwee of wat dan ook, ik ben gewoon al heel blij met de super tijd die ik heb gehad en nog altijd beleef...en kijk ook weer uit naar de tijd die ik kan doorbrengen met mijn lieve familie en vrienden in Nederland. Dus lieve mensen, ik zou zeggen ..geniet nog maar lekker van de rust want voordat jullie het weten is deze kwebbeltante weer in town!
Veel liefs uit Lima voor jullie allemaal <3, en een speciale dikke knuffel voor mijn schoonzus Sophie die is geslaagd voor haar bachelor Facility Management!!
Bijzondere momenten in mijn twee thuisfronten
Lief thuisfront,
Na een tijdje niets van me te hebben gehoord, ben ik eindelijk weer in mijn digitale pen gekropen om samen met jullie terug te blikken op mijn avonturen. Deze punt in mijn reis verdient met alle zekerheid een blog want naast dat er zich zowel hier als 'thuis' bijzondere gebeurtenissen hebben voorgedaan, wil ik ook even stilstaan bij 'het feit' dat het afgelopen weekend (al) een maand geleden was dat ik aan dit avontuur begonnen ben. Dit betekent ook gelijk dat ik al een hoofdstuk in mijn avontuur heb 'afgesloten' en aan een nieuw hoofdstuk begonnen ben, het vrijwilligerswerk. 'Every end has a new beginning..'
*Tip: neem even de tijd voor het lezen van deze blog.
Naast dat het chronologisch gezien het eerste is wat ik jullie ga vertellen, verdient dit ook een eerste plek in mijn blog. Zoals jullie eerder in mijn blog hebben kunnen lezen, was ik afgelopen weken niet alleen met mijn gedachten bij mijn avontuur hier in Peru maar vooral ook bij mijn thuisfront. Waarvan een, het gegeven dat ik peettante zou worden. Vorige week woensdagnacht is een van mijn grootste dromen uitgekomen, ik ben peettante geworden van een kerngezonde knappe meid, genaamd Minke. Na vele dagen met spanning mijn telefoon in de gaten te hebben gehouden, was donderdagochtend dan eindelijk het moment dat ik wakker werd en de naam van mijn nicht (mama Minke) in mijn WhatsApp zag staan. Met ingehouden adem opende ik het bericht en twee tellen later vulde mijn scherm zich met een foto van een knap gezichtje, mijn petekindje, Minke. Al gauw werd ik overspoeld door een gevoel van vreugde en wilde ik mijn blijdschap met iemand in mijn omgeving delen..maar tegelijkertijd ging dit ook even gepaard met enig gevoel van heimwee. Wetende dat ik peettante ben geworden ervaar ik als fantastisch maar daarbij komt ook de gedachten naar boven dat ik hier ben, duizenden kilometers verderop. Het liefste zou ik haar en haar zus nu willen knuffelen, maar dat zal nog drie maandjes moeten wachten. Maar ik denk maar zo, het zijn enkel drie maanden en ik heb iets heel bijzonders om naar uit te kijken. Daarbij is er tegenwoordig gelukkig zoiets als Skype en had ik vrijdagmiddag het grote geluk om Minke via mijn IPad 'live' te bewonderen. Jullie kunnen jullie voorstellen dat niets en niemand meer die dag de trotste glimlach van mijn gezicht kon halen. Hoe zeer ik soms baal van de huidige technologie, kan ik het hier in Peru tot nu toe alleen maar toejuichen. Naast dat me in het weekend iets heel moois stond te wachten, kon mijn weekend nu al niet meer stuk.
Vrijdag brak mijn laatste ochtend als student bij de vierweken durende taalcursus aan en mocht ik na een korte speech (in Spaans uiteraard) te hebben gegeven aan docenten en medestudenten, mijn certificaat in ontvangst nemen. Terugkijkende op de afgelopen vier weken is mijn Spaans kennis en zijn de vaardigheden zeker zichtbaar toegenomen, maar als het ware het echte werk begint nu eigenlijk pas. Want het is nu aan mij om de opgedane kennis te blijven toepassen binnen mijn gastgezin, 'op straat' en op het vrijwilligersproject. Met als gevolg dat mijn vaardigheden (als het goed is) zullen toenemen en verbeteren. Maar los van dit feit, ben ik heel blij met het certificaat en denkende naar mijn toekomst ben ik van mening dat het ook een waardevolle toevoeging is aan mijn Curriculum Vitae.
Na vrijdagavond gezellig met de groep (mijn medestudenten) onder het genot van het uitzicht over de stad en live muziek een drankje te hebben gepakt bij de Limborestobar in San Blas, brak voor Enola, Leia en mij zaterdagochtend om 08.00u een groot nieuw avontuur aan. Alledrie waren we verheugd om een bijzondere ervaring aan onze verzameling toe te voegen, namelijk niets minder dan een bezoek aan de Sacred Valley en.....de Machu Picchu. Voor de kenners onder ons, in 1983 is deze plek opgenomen in de Werelderfgoedlijst van Unesco en vormt daarmee een van de zeven wereldwonderen. Ofwel, ik ervaar het als heel bijzonder om de kans te krijgen deze plek te bezoeken.
Na onderweg vanuit de bus te hebben genoten van de omgeving en op diverse plekken te zijn gestopt voor het uitzicht te kunnen zien en ruiken, arriveerden we allereerst in Pisac. Pisac is een Peruaans dorp, gelegen in de heilige vallei, grenzend aan de rivier de Urubamba. De Urubamba wordt ook wel de sacret river van de Inca's genoemd. In dit dorp hebben we een grote ruïne van de Inca's bezocht. Naast dat deze plek omgeven is door mooi landschap, schuilt er achter deze plek een rijke historie. Voor mij hadden we geen betere gids dan Marco (zie foto op Facebook) kunnen hebben. Hij bracht de geschiedenis als het ware tot leven op de manier waarop hij het vertelde. Door zijn aanzienlijk gevoel voor humor, kreeg de rondleiding het levendige tintje wat het nodig had om de aandacht erbij te kunnen blijven houden. Naast de tempel van de zon, worden de heuvels (welke met name de ruïne vormen) bedekt door landbouwterrassen. In de tijd van de Inca's werden deze terrassen gebruikt om vele verschillende gewassen te kweken. Misschien val ik t.o.v. eerdere blogs in herhaling, maar doordat Peru over alle klimaten beschikt, is het land in staat om vele verschillende groente- en fruitsoorten te verbouwen. Etenswaren, met name het fruit is hier ten opzichte van Nederland, rijker van smaak. Na in Pisac voldoende tijd te hebben gekregen om rond te wandelen en daarmee een indruk op te kunnen doen van de plek, vervolgden we onze reis naar Urumbamba voor een lunch. Genietend van het uitzicht vanuit de bus en tegelijkertijd luisterend naar muziek, checkte onze gids zijn administratie door even kort met iedereen de opgegeven gegevens door te nemen. Na diverse malen een onbekende en in mijn oren Afrikaanse naam door te bus te horen en de gids op en neer te zien lopen, dook de gids uiteindelijk naast ons op met de brandende vraag of wij bij de naam 'Bruna Sousa' hoorden. Met een gezicht alsof ik hem voor gek verklaarden keek ik hem aan, maar zodra hij de voornamen opnoemden werd al gauw duidelijk dat dit bij deze mijn tweede en nieuwe achternaam was. Mag ik u voorstellen, Ellen Bruna Sousa. Vraag me niet hoe ze erbij komen maar ik denk dat iemand een beetje teveel zijn eigen fantasie op zijn beloop heeft laten gaan toen hij op het gehoor mijn achternaam moest noteren. Naast dat door bevestigd te hebben de lunchplek voor ons bekend werd was vanaf dat moment mijn naam voor die dag 'Bruna'. Je hoeft maar een naam te hebben, zullen we maar zeggen. Onze busreis naar onze tweede bestemming Ollantantambo werd kort onderbroken door de lunch, welke voor ons spaghetti met groenten was. Een heerlijke maaltijd die ervoor zorgden dat we genoeg energie hadden voor de trappen te betreden in onze volgende bestemming. Ollantaytambo is een van de plekken in de heilige vallei waar veel Inca verzet tegen de Spaanse kolonisatie heeft plaatsgevonden. Ik heb de ruïnes (400 trappen) en de verhalen behorende bij het landschap als heel indrukwekkend ervaren. Zo zijn er bijvoorbeeld in de hoge rotswanden gezichtscontouren te ontdekken die een ieder weer een eigen betekenis en verhaal met zich meedragen. Ook wordt het uitzicht over de stad met de trap die je hoger gaat steeds mooier. Aangezien er veel historie schuilt in bijvoorbeeld deze plek, is het een ware trekpleister voor de toeristen onder ons. Dat deze plekken veel wordt bezocht door toeristen, komt ook tot uiting in het gedrag van de plaatselijke inwoners. Zo aanschouwde ik het moment dat een mevrouw een foto maakte van een kereltje en hij heel vriendelijk lachte, maar nog geen twee tellen later vastberaden zijn arm uitstak en de mevrouw verzocht te betalen. Zo ouders, zo zoon. Lopend naar het treinstation in Ollantaytambo waar we onze reis met de trein verder zouden vervolgen naar Aguas Calientes, baalde we er stiekem wel van dat we niet meer tijd konden doorbrengen in deze indrukwekkende plek. We zijn het er dan ook over eens dat we als we de kans hebben, deze plek zeker nog eens willen bezoeken.
Onze treinreis naar Aguas Calientes, de plek aan de voet van de Machu Picchu, is prima verlopen. Vanuit mijn comfortabele stoel met een drankje en borrelhapje voor me, de Spaanse muziek en tikkende regen op de ramen, heb ik het groene, dichte landschap in me opgenomen en tegelijkertijd in mijn gedachten teruggeblikt op wat zich die dag allemaal had voorgedaan. Anderhalfuur later zijn we in plensende regen aangekomen in Aguas Calientes. We waren blij te vernemen dat onze reservering in orde was en we dus een fijne plek hadden om die nacht bij te komen en op te laden voor de volgende spannende dag. Een biertje voor het slapen gaan mocht uiteraard niet ontbreken, waarbij we de stad even in het donker konden bezichtigen en ons concentratie peil werd getest bij het spel Jenga. Daar waar we tijdens onze nachtwandeling elkaar vragend hebben aangekeken of 'dat' daar aan de andere kant van de rivier een steile rotswand van een berg was, kwamen we in de ochtend al gauw tot de ontdekking dat de hele plek wordt omringd door hoge bergen. Valt iets over te zeggen haha...maar vooral heel bijzonder om te zien.
De volgende ochtend zijn we om 7 uur vertrokken, waarnaar we om 8 uur arriveerden aan de ingang van de Machu Picchu. We hadden nog drie kwartiertjes de tijd om rond te lopen voordat we onze tour guide Victor zouden ontmoeten. Uiteraard benutten we deze tijd goed. Voorafgaande aan deze trip wist ik natuurlijk al iets over de Machu Picchu, maar het enige plaatje wat in mijn hoofd zat, is de welbekende foto van de Wayna Picchu die je overal op het internet vindt. Maar lieve mensen, het is VEEL meer dan dat. Het is een plek met een hele rijke geschiedenis.
Tijdens de rondleiding probeerde ik me voor te stellen hoe het er jaren geleden uitzag. De geschiedenis kwam in mijn hoofd als het ware tot leven.. In deze blog zal ik jullie in het kort ook even een rondleiding geven, maar dan wel helaas zonder beeld. Daarvoor verwijs ik jullie naar mijn foto's. De Machu Picchu ligt aan de voet van het dorp Aguas Calientes tussen twee hoge pieken, de Wayna Picchu (in Quechua jonge berg) en de Machu Picchu (de oude berg). Het is een stad van de Inca beschaving die door de Spanjaarden nooit is vernietigd en voor de huidige bezoekers enkel bereikbaar is per trein. De functie van deze plek is nooit bekend geworden. Vanaf 1400 hebben twintig tot veertig duizend mensen dag in dag uit gewerkt om deze stad te bouwen, voor 100 jaar lang. Maar het mocht niet baten want in 1536 werd de plek in beslag genomen door de Spanjaarden. Aan de wijze waarop de huizen en muren gebouwd zijn, is te zien dat de inwoners zijn gevlucht en hun huis en haard hebben moeten achtergelaten. Duizend inwoners welteverstaan, waarvan de koning de Inca genaamd, is gevlucht naar de jungle. Het is zo dat enkel de koning van het rijk Inca wordt genoemd, de overige bevolking wordt Quechua genoemd. In de tijd dat de Inca bevolking leefde in deze plek, was de Main Plaza een belangrijke plek binnen de Machu Picchu. Hij fungeerde als plek waar belangrijke bijeenkomsten werden gehouden, het was de plek waar Cricket werd gespeeld maar..het was ook de plek waar in die tijd een helikopter landde voor een belangrijke meeting in Latino Americana. Die dag was de laatste dag dat de grote steen in het midden van de Plaza, die voor de beschaving de representatie van God vormde, rechtop stond. Want door de landing van de helikopter, is de steen vernietigd en daarmee een waardevolle plek voor de beschaving weggevallen. De Inca beschaving geloofde sterk in 'reïncarnatie'. Zo zijn er een drietal dieren die het leven van de mensen vormen. Allereerst zitten we in de huid van de Puma, we zijn jong en sterk. Wanneer we ouder en slimmer worden veranderen we in een slang. Op het moment dat onze dood in zicht komt, neemt de condor de slang mee naar de hemel waar zich in de condor een nieuw leven ontwikkelt. Ofwel reïncarnatie. Zo, genoeg geschiedenis.. Ik kan me voorstellen dat het misschien een beetje zweverig en droog klinkt uit de mond van een jonge reiziger in een blog. De manier waarop het mij is verteld, is er uiteraard 'iets' meer sprake geweest van overtuiging en duidelijkheid. Maar toch wilde ik dit een beetje met jullie delen. Voor meer 'historische weetjes' verwijs ik jullie naar mijn foto's op mijn Reismee website....of het beste is, boek een ticket en kom het zelf ervaren ;). Na de rondleiding stond ons een speciale wandeling te wachten, en wel de beklimming van de Machu Picchu mountain. Zoals eerder genoemd 'de oude berg'. De Machu Picchu mountain is 3085 m. hoog en ligt als het ware aan de andere kant van 'de stad' tegenover de Wayna Picchu. Aan het einde van de rondleiding vroeg de gids wie de berg gingen beklimmen waarop wij als enigen van de groep onze hand opstaken. Op dat moment dacht ik: dit kan twee dingen betekenen, of het is een (te) heftige klim en wij gekken onderschatten het, of wij zijn gewoon diehards en gaan het mooie avontuur aan. Achteraf gezien, ben ik tot de conclusie gekomen dat het een combinatie van beiden was. Maar vooral de laatste :).
Gezien de top van de berg om 12.30 uur wordt gesloten, en wij om elf uur met de klim begonnen, wist ik van te voren dat het voor mij een vrij lastige klim zou worden. Dit omdat ik in vrij hoog tempo moest bergopwaarts moest lopen en er weinig tijd was voor adempauzes. Maar..ik zou Ellen niet zijn als ik me hier door liet weerhouden. Om elf uur hebben we ons ingeschreven en zijn we enthousiast aan de eerste trappen begonnen. Terugkijkende op deze klim heb ik het als geweldig ervaren en heb ik een uitdaging overwonnen. Mooie natuur en verre uitzichten over de Machu Picchu en de omringende natuur maakte dat het genieten was tijdens het wandelen. Echter was het door de vele (hoge) trappen, steil pad (van hoogte 2430 m. naar 3085 m.) en tijdsdruk erg vermoeiend voor mij. Maar dat maakte het moment toen we boven op de top aankwamen des te mooier. Gelukkig was ik niet de enige want Enola en Leia die een stukje voor mij liepen hadden ook beiden een rood hoofd van de inspanning. Tijdens de wandeling heb ik veel gedacht aan de de diverse huttentochten ik samen met mijn familie in Oostenrijk heb gelopen. Mooie herinneringen kwamen naar boven. Stiekem moest ik wel een beetje lachen toen ik hier aan dacht, want daar waar we in Oostenrijk met ervaren wandelaars en een gids waren, liepen wij tijdens deze tocht alleen (wel vele andere wandelaars op diverse punten op de berg) over de paden waarbij je als je links naast je keek werd geconfronteerd een dal van ontelbare meters diep. Maar goed, verschil moet er zijn zullen we maar zeggen. Blijkbaar hebben ze hier in Peru veel vertrouwen in jonge reizigers als ons, haha. Tijdens de wandeling hebben we elkaar goed aangemoedigd en zijn we vele wandelaars (die de top al reeds hadden bereikt) tegenkomen. Telkens als ze ons passeerden, werden we enthousiast toegesproken met uitspraken zoals 'Jullie kunnen het, Nog even, Het is het uitzicht waard..', dit variërend van Spaans, Duits, Frans tot Engels. Waarop wij altijd even vroegen hoelang het nog was, dit was fijn..maar soms een beetje verwarrend aangezien we op een moment van een stel hoorde dat het het nog 30 min. waren en twee minuten later een stel beweerden dat het nog drie kwartier waren. Dan maar uitgaan van het gemiddelde...
Uiteindelijk na vele trappen te hebben getrotseerd, zijn we als ik het goed zeg om 12.10 uur aangekomen. Daar waar ik aan einde van mijn energie zat, kreeg ik tijdens de laatste trap met uitzicht op de top een energie boost. Met een gevoel van trots ben ik boven op de top in de armen van Enola en Leia 'gevallen ' en hebben we de resterende twintig minuten zo goed mogelijk proberen te genieten van het verbluffende uitzicht. Ik zeg zo goed mogelijk omdat ons zicht helaas werd belemmerd door de wolken. Echter had dit geen invloed op het moment, want wat voelde het goed om daar op die top te staan wetende dat je een flinke klim erop hebt zitten. Gelukkig gunden de wolken ons toch voor een kort moment een mooi uitzicht toe, en werd dit dan ook goed benut om veel (mental) pictures te maken.. Zoals iedere berg, had ook deze berg een afscheidscadeautje, namelijk de wandeling terug naar beneden. De daling ging (zoals het bij iedere berg gaat) in het begin feilloos, maar op de helft hadden mijn benen het wel weer gehad met het dalen en waren ze dan ook blij toen we even later weer op gelijke grond aankwamen.
Beneden aangekomen hebben we allereerst even uitgepuft op het gras en zijn we daarna nog alle hoekjes en plekjes van de Machu Picchu gaan ontdekken; over muurtjes lopen, gangetjes volgen, van muurtjes springen.. Een 'selfie' met een lama (na vele pogingen gelukt) mocht hier niet aan ontbreken uiteraard. Wel merkten we dat niet iedere lama hier van gediend is, dus we zijn daarna ook maar weer rustig verder gelopen.. Na nog de nodige tijd te hebben doorgebracht in de 'stad', de laatste kliekjes te hebben gemaakt en voor de laatste keer te hebben genoten van het uitzicht, hebben de bus terug genomen naar Aguas Calientes. Het dorp had nog een klein zonnetje voor ons in petto dus hebben we hier nog even rondgelopen, ben ik uit een winkel gejaagd door de verkoopster omdat ik het niet eens was met 75 soles voor een 'echt' zilveren ring (yeah right) en hebben onze trip afgesloten met een smakelijk klein hapje en drankje. Echter in prijs niet zo klein..daar waar ik in Cusco 3 soles voor een Coca Cola betaal was het hier 8 soles. Maarja we hebben het hier dan ook over het dorp dat aan de voet ligt van een van de zeven wereldwonderen. Een van de zeven wereldwonderen, die ik heb bezocht samen met twee super reisgenootjes. Wat ben ik ongelofelijk trots dat dit heb mogen meemaken!!!
The day after, in mijn Peruaanse thuishaven Cusco, had ik niet veel tijd om na te zwijmelen over onze trip want het volgende avontuur stond alweer voor de deur. Afgelopen maandag heb ik namelijk mijn eerste dag gehad bij het vrijwilligersproject. Samen met Borja (een vrijwilliger afkomstig uit Spanje, Gran Canaria) stapte ik maandag het pleintje op van de school waar ik de aankomende tijd iedere ochtend ga werken. Veel tijd om even rond te kijken had ik niet, want al gauw zwiepte de deur van het 'kleine maar fijne' gebouwtje open en verscheen daar een reuze enthousiaste mevrouw in de deuropening. Lezers, mag ik jullie voorstellen aan Gladis. De lerares waar ik de aankomende tijd een klas van 25 kinderen, in de leeftijd van 3 tot 6 jaar, mee ga 'runnen'. Een dikke knuffel en woorden als 'aaaah, mi hija (mijn kind)' maakte dat ik weinig twijfels had aan het feit of dit een lieve hartelijke vrouw was. Ik werd aan de hand genomen naar het gebouwtje waar ik in de ogen keek van ik schat zo ongeveer twintig moeders. Tuurlijk, laten we alles in een keer doen. Gladis stelde me enthousiast voor aan de moeders met als gevolg een luid applaus. Op verzoek van Gladis om een oogje in het zeil te houden bij de kinderen (terwijl zij even een bespreking had met de moeders) en met een nogal overdonderend en verrast gevoel verliet ik de ruimte. Buiten werd ik omringd door de meiden en kreeg direct een kleurboek van een van de meiden onder mijn neus geduwd.
Afgelopen dagen heb ik meegedraaid met de activiteiten en lessen die Gladis geeft. Gladis betrekt me heel erg bij de dingen die ze onderneemt gedurende de dag, en waar ze me nodig heeft ondersteun ik haar. Dit zijn bijvoorbeeld huishoudelijke taken, maar vooral ook helpen bij de activiteiten die de kinderen doen zoals wanneer de kinderen oefeningen in hun werkboek maken. Als Gladis les geeft, doen ze actief mee en letten ze aandachtig op. Ze maakt heel veel gebruik van muziek, zo zingen ze iedere ochtend een soort van welkomstlied. Gladis heeft een hele overtuigende wijze van lesgeven, ze hoeft maar even haar stem te verheffen en de kinderen luisteren. Ik daarentegen heb ik het iets moeilijker, wat logisch is uiteraard.
Deze week heb ik met name geobserveerd om een indruk te krijgen van de wijze waarop Gladis lesgeeft, het gedrag van de kinderen en de wijze waarop de kinderen met elkaar omgaan. Dit heb ik ook bewust gedaan omdat uit ervaring weet dat ik niet vlug er te dicht op moet willen zitten. Zij moeten wennen aan mij en andersom ook. Ik zie heel veel gebeuren en doordat we maar met z'n tweeën zijn, ben ik onbewust al heel veel aan het werk.
Als de kinderen vrij worden gelaten en buiten spelen, zijn met name de jongens 'niet te houden'. Ze schreeuwen en vechten veel. Gezien ik regelmatig diegene ben die buiten met hen is, terwijl Gladis andere dingen regelt, moet ik ingrijpen. Mijn woordenschat bestaat momenteel dan ook met name enkel uit: no gretar (niet schreeuwen), no palear (niet vechten). Op het moment ben ik op het project niet de persoon die ik wil zijn. Vanuit mijn stage bij het MKD heb ik heel veel geleerd, maar door de taal voel ik me beperkt en onmachtig in mijn handelen. Vanaf volgende week wil ik activiteiten gaan voorbereiden die ik met de kinderen kan doen als we buiten zijn. Ik denk dat zowel de kinderen als ik dan meer plezier zullen beleven. Want uit de wijze waarop ze de lessen in de klas volgen, kan ik zien dat ze als ze weten wat van hen verwacht wordt, ze enthousiast meedoen. Maar ondanks dat het boefjes zijn, zijn het allemaal schatten van kinderen. Als ik in de ochtend het plein oploop, word ik omhelst en enthousiast begroet door zowel de lerares, de ouders en de kinderen. Kortom, ik voel me welkom op deze plek. Maar het heeft even de tijd nodig om te wennen, ik moet het even de tijd (willen) geven.. Komt goed!
Lief thuisfront, hopelijk gaat alles goed met jullie en hebben jullie ondanks de lengte van dit verhaal, mijn blog toch met plezier gelezen. Ik heb het in ieder geval weer als fijn ervaren om jullie op de hoogte te brengen van mijn avontuur.
Heel veel liefs uit Peru,
en voor oma Rocky die afgelopen maandag 80 jaar is geworden maar nog altijd een fris levendig bloemetje is, een extra dikke knuffel!
Ps. Ik ben aan het leren biljarten (poolen)..nooit gedacht dat ik dit zo'n leuk spel zou vinden :).
